Maandag 27 dec 2010. Zo’n uitzending waarvan ik dacht: ‘daar ga ik even voor zitten, wie weet is het wat.’ Raoul Heertje interviewde Antanas Mockus, volgens de beschrijving van de VPRO (http://www.vpro.nl/programma/wintergasten/afleveringen/44024925/) een “excentrieke wiskundigeen filosoof die op zeer onconventionele wijze de hoofdstad Bogota bestuurde”.
De site vertelt verder: “Origineel en provocerend vormde hij de politiek van Bogota compleet om. Als onafhankelijke kandidaat maakte hij korte metten met de corruptie en vriendjespolitiek, maar het waren zijn stunts die de meeste aandacht trokken. Mimespelers als verkeersregelaars, opvoeding van burgers en een ‘tel tot 10’ campagne tegen geweld lijken een bizar, bijna onzinnig in een land als Colombia, dat wordt geteisterd door guerrilla’s, corrupte politici en de meeste ontvoeringen ter wereld. Maar Antanas Mockus deed het – gekleed in een spandex pak met ‘supercitizen’ stelt hij het goede voorbeeld door zwerfvuil op te ruimen. Hij wilde ‘met ongewone acties de holle gewoontes doorbreken’. En het werkte – de misdaadcijfers namen af, het aantal verkeersdoden eveneens.
Deze zeer bijzondere, onconventionele politicus, voor wie politiek draait om opvoeden en niet om oorlog voeren, bespreekt naar aanleiding van zijn soms absurde, dan weer tragische of grappige fragmenten zijn ideeën en opvattingen. Met zijn ringbaardje en idealisme lijkt hij soms weggelopen uit de hippietijd – maar Antanas Mockus is niet zozeer soft als wel dapper in de manier waarop hij zich volkomen oprecht blootgeeft in een ontroerend, intrigerend interview.” [einde citaat]
Authentiek? Maar waarom dan?
Ik werd gegrepen door het gesprek. Niet zozeer door de interviewer. Raoul blijft voor mij iets houden van de grappenmaker, de rollen waarvan ik hem ook ken. Soms dacht ik zelfs dat mijnheer Mockus geïrriteerd zou raken van zijn vragen en wijze van interviewen. Maar nee, dat was mijn eigen invulling kennelijk.
Waar ik door werd gegrepen was de volkomen vertrouwdheid van die man met zichzelf. Het was alsof hij en wat hij deed (en denk ik nog steeds doet) volkomen zonder zelftwijfel was. Toetsen aan de buitenwereld lijkt daarbij dan helemaal niet ‘im frage’ te zijn. Wat je doet, hoe je denkt en vormgeeft, is gewoon zo, is kloppend, natuurlijk.
Hij sprak ook met een bepaalde rust. Niet iemand die zijn ideeën denkt te moeten verdedigen of iemand die vol trots over zichzelf vertelt (“hoor maar eens hoe ik dit heb gedaan”). Nee, eigenlijk doet het er helemaal niet toe wat de wereld ervan vindt. Antanas Mockus lijkt het de gewoonste zaak van de wereld te vinden hoe hij zijn burgemeesterschap heeft vormgegeven
Mijn interpretatie van authentiek zijn…
Ongeveer een jaar geleden heb ik eens een soort spreekbeurt gehouden bij IKKI (http://www.ikki.nl/zoeken/nynke%20rinzema). De spreekbeurt op zich was niet echt aansprekend. Ik was erg zenuwachtig en daarmee totaal niet in contact met mijn publiek. Mijn verhaal van toen is nog steeds een waar ik achter sta. Authentieke mensen heb ik toen omschreven als transparante mensen. Erbij vertelde ik dat mijn beeld over authenticiteit ontwikkelt naarmate ik zelf ontwikkel. Dat idee heb ik nog steeds. En inmiddels heb ik een andere omschrijving, die voor mij nog meer de spijker op z’n kop slaat. En die ook heel treffend is voor mijnheer Mockus:
Authentieke mensen zijn mensen die heel rechtstreeks in contact zijn met zichzelf. (of, zo je wilt: met het alles, met de bron, etc.) Zoals ik ook in mijn presentatie aangaf, bestaan er voor mij authentieke en niet-authentieke mensen. We gebruiken dat woord niet voor niets ter onderscheiding van iets, is mijn mening.
En die authentieke mensen, die hebben iets heel bijzonders. Daar word ik door gegrepen. Het lijkt wel of ze geen zelftwijfel hebben, doen wat ‘ingegeven’ wordt en volkomen hun goddelijke gang gaan. Echter zonder autistisch te zijn of zich van niemand wat aan te trekken. Integendeel, ze doen wat ze doen voor het welzijn van de gemeenschap. Ze lijken dan ook verdomd goed te weten waarmee ze bezig zijn en doen niet aan check, check, double check. Heerlijk.
Beste Nynke,
Ik heb met belangstelling je stukje over o.a. Mockus gelezen. Het is waar dat mensen die een hoog psychologisch gezondheidsniveau hebben authentiek zijn. Dat geldt naar mijn mening voor alle mensen. De mensen die in het verhaal gewoon of middelmatig worden genoemd hebben een gemiddeld gezondheidsniveau. Verder hebben verschillende mensen verschillende kwaliteiten. Hoe verder zij van zichzelf afstaan hoe groter hun ego. Het ego is tevens je bescherming, maar het belemmerd je ook. Het is mooi als alle mensen egowijs zouden kunnen worden. Dan zou de wereld er heel anders uit zien. Maar zelfs als dit zo zou zijn, zijn we toch verschillend. Bepaalde mensen zijn creatiever dan anderen. We hebben de denkers de doeners en de voelers. En ook daar zitten weer verschillende kwaliteiten bij mensen. Ik vond het leuk om je stukje te lezen. Succes verder met je bedrijf. Mooi dat je hier zoveel energie van krijgt, betekent dat je je passie volgt.
Hallo Marianne,
Dank voor je reactie. Leuk!
Psychologisch gezondheidsniveau, die kende ik nog niet. Ga ik eens meenemen…
Tja, en als de wereld nou anders was, wat dan. Ik denk vaak terug aan wat een medium ooit tegen me zei, dat in een mooie, klare wereld, we kosmisch werkloos zouden zijn. Dat geeft me telkens weer de zin van mijn eigen zingeving: we zullen altijd verschillend blijven, ja, en daar zullen we wel nooit de perfecte leefvorm in vinden. En als dat nou net de zin ervan is om met die imperfectie om te gaan, nou, dan kan ik wel weer vooruit.
Dank nogmaals! Jij ook veel succes en plezier met wat je doet. Groet van Nynke