Stoelendans…

Stoelendans, we hebben het allemaal wel eens gespeeld. Het lijkt zo’n kinderspel maar wat een spanning: een aantal stoelen in het midden, ruggen naar elkaar. Niet genoeg voor de hele groep. Dan start de muziek, lekker luid, beetje opzwepend. Iedereen komt in beweging en beweegt rond de stoelen: gefocust, gespannen, bepaald niet vrolijk dansend maar ach, wie let daarop? De muziek stopt …

Je realiseert je: ik moet wat doen, ik moet rennen. Dan… recht op je doel af. Je stort je op een stoel. Iemand omver geduwd? Ach, sorry. Niet de bedoeling. Het is maar een spel. Natuurlijk.
Het spel vordert. Het aantal deelnemers wordt minder. Het aantal stoelen evenzeer. De muziek staat luider en omstanders joelen. Deelnemers zijn tot alles in staat: het is immers jij of de ander?

Schaarste, zo werkt het. Het maakt je een overlever. Al sneuvelen je mede-spelers, en heb jij dat op je geweten, je gaat recht op je doel af. Je zult je plek bevechten, spel of geen spel.

Zolang het stoelendans heet, heet het vermaak. Maar is dit niet hoe het echte leven ook werkt? Dit is een vraag die me al heel lang bezighoudt: is er in het leven een plek voor iedereen? Of zijn er per definitie plekken te weinig en is daarmee een aantal mensen gedoemd het veld te ruimen? Kan ieders wens om te leven uitkomen? Of bestaat leven van de een bij gratie van de dood van de ander?

Kan ieders levenswens uitkomen? Of bestaat slagen alleen naast mislukken? Is alles een kwestie van een stoel of… geen stoel, en volgende keer beter? Of is er geen volgende keer?

Afhankelijk van hoe je deze vragen beantwoordt, zul je (half) lege of (half) volle glazen zien in je leven van alledag. Grappig genoeg bepaalt dat dan ook vaak weer of je je dromen weet waar te maken, weet te Leven! Ben je een ras-optimist, dan heb je vast vele volgers op internet en dat is vaak al een belangrijke factor in het waarmaken van je dromen. Zie je lege glazen? Logisch dat je geen stoel te pakken krijgt en daarmee lijkt je lot van loser bezegeld.

Maar… we gaan naar een nieuwe tijd, zeggen steeds meer mensen. Een tijd van wereldvrede (hè hè). Een tijd van overvloed en gelijke kansen voor iedereen. Heeft stoelendans dan zijn langste tijd gehad?
Wat gebeurt er als we de stoelendans meenemen naar de ‘Nieuwe Tijd’: niemand valt af wanneer de muziek stopt, niemand staat aan de kant en niemand is de loser. Hoe ziet dat eruit?

En weer stopt de muziek … Een aantal mensen handelt meteen en bemachtigt een stoel. Een aantal denkt na of kijkt de kat uit de boom…
Maar de zitters maken nu plaats en nemen iemand op schoot. De ‘schootzitters’ reiken hun hand en geven zo een (sta)plek aan anderen. Die mensen pakken op hun beurt weer handen en sluiten meer mensen in, niet uit.

Wat de nieuwe tijd gaat inhouden? Niemand kent de weg: het is immers een Nieuwe Tijd. We hebben er het beste van te maken. Maar wat we weten, kunnen we toepassen: iedereen weet wat het inhoudt: je verbinden met iets, met iemand. Iedereen heeft een ander wel eens de hand gereikt of een ‘schoot’ geboden. Dus dat is wat we allemaal kennen en kunnen!

En muziek maken, dansen. Want ook dat verbindt.