Vorige week voor het eerst eens een speaking circle bezocht. Al een poos geleden kwam ik ermee in aanraking alleen liep ik er nog niet warm voor. En nu was er opeens die impuls: “Ja, dit is een goed idee!”
In de Hub Amsterdam, een leuke plek om te komen, was de bijeenkomst, georganiseerd door Marco Bogers. We waren met negen man/vrouw. Heel kort werden de principes uitgelegd. Eigenlijk zijn het basisafspraken op grond waarvan het beoogde effect kan worden behaald: ‘het verkennen van ‘authentieke zelf-expressie”. Niet dat ik daarvoor specifiek kwam. Meestal ga ik vrij impulsief naar bijeenkomsten toe en het komt regelmatig voor dat ik teleurgesteld terugkom. Mijn impuls is dan kennelijk gebaseerd geweest op iets anders dan de inhoud of de inhoud valt gewoon tegen.
Deze keer niet. Ik wilde gaan omdat ik alle kansen wil aangrijpen om te oefenen me in groepen compleet vrij te voelen. Vrije expressie, ongecensureerd… Dat dat dan gelijk staat aan authentieke zelfexpressie, daar ben ik het niet zo mee eens. Ik denk dat authentiek zijn namelijk dwars door alle manieren van expressie heen straalt. Of je je nou anders voordoet of niet.
Voor mij is iemand authentiek wanneer hij of zij ‘een lijntje’ heeft met een bron (DE bron) van weten. Iedereen kent wel momenten dat hij (of zij) iets gewoon wéét. Nog voor je je het je eigenlijk bewust bent, maak je bijvoorbeeld een keuze en die blijkt ook feilloos te kloppen voor je. Dat soort weten. Bijna instinctmatig, alleen vind ik dat dan weer te dierlijk, teveel gericht op fysiek overleven. En volgens mij gaat het weten vanuit de bron over Zijn, óók en misschien wel júist wanneer je op sterven ligt. Mensen die ik authentiek vind, hebben ook altijd een bijzondere uitstraling vanuit hun ogen, alsof er meer licht uitkomt, alsof ze letterlijk stralen en ze continu ook ergens anders aangehaakt zijn…
Het staan voor een groepje (van 4 personen in de eerste ronde en acht personen in de tweede) was voor alle deelnemers spannend. Het voortdurend bewust maken van oogcontact met iedereen, één voor één, heeft weliswaar in het begin iets ongemakkelijks, maar is juist de basis van veiligheid binnen no time. Alsof we elkaar al jaren kennen, zo intiem wordt het.
Iedereen voor de groep mag spreken wanneer hij of zij dat wil. Het hoeft niet. Zelf vond ik zwijgen en kijken, ademen en voelen het fijnst. Maar meteen ging mijn hoofd tekeer: “Zeg nou wat! Het is de bedoeling dat je wat zegt.” “Anderen vertellen ook iets, dus het is stom als jij dat niet doet.” “Je bent saai.” “De anderen zijn leuk.” Ik kreeg mijn hoofd niet stil. Maar mijn belangrijkste gewaarwording deze avond was dat ene moment van helderheid waarop ik in mijn lijf zakte: jeetje, als ik echt aanwezig ben, dan is er geen afstand meer tussen mijn hoofd en mijn lijf. Dan ben ik real time aan het woord, zijn er geen second thoughts over wie en wat ik ben, dan ben en doe ik vanzelfsprekend. Zoiets als wat onze kat Pip voortdurend doet. Daar kan ik niet boos op worden. Die wijs ik nooit af. En wat dan nog? Wanneer Pipi eens de kous op haar kop krijgt, dan is ze ‘even goede vrienden’, als altijd.
Ik opteer niet voor een kattenleven (hierna) maar een klein beetje vanzelfsprekender zijn, dat heeft me nu gegrepen. Speaking circles ga ik vaker bezoeken. En daarnaast: waar ik een speaking circle wil zien, kan ik oefenen. Wie weet, werkt het aanstekelijk in het leven van alledag.
Geef een reactie