Vandaag Youtube-te ik een beetje rondom Sociale Media, waar ik me nog steeds een soort ‘buitenlander’ voel die haar best doet om in te burgeren, en ik kwam op een filmpje van Rob van den Borne. Hij legt er uit hoe Twitter werkt.
Rob vergelijkt Twitter met een BBQ waar het gezellig is en waar je allerlei mensen ontmoet. Er geldt op zo’n BBQ of tuinfeest een sociale omgangscode, ook al hangt die niet op een bord bij de ingang. Zo is het belangrijk, ja, eigenlijk een must, om iedereen die jou een hand geeft om zich aan je voor te stellen, ook de hand te schudden.
Deze omgangs’regel’ ken ik en snap ik. Al weet ik inmiddels dat het zeer cultuurgebonden is en er dus groepen mensen zijn in Nederland, die hier proberen in te burgeren, voor wie deze gewoonte erg wennen en soms zelfs ongewenst is. Dus zo betrekkelijk zijn omgangsregels. Maar goed, waar het een BBQ betreft, heb ik nog wel het idee hier ingeburgerd te zijn.
Dan terug naar Twitter. Rob geeft aan dat het schudden van een uitgestoken hand op een BBQ of tuinfeest, te vergelijken is met het terug volgen van iemand die jou volgt op Twitter. En dan raak ik Rob kwijt en begin ik me minder op mijn gemak te voelen. Als ik de vergelijking met het handenschudden in de fysieke wereld even doortrek dan zou dat betekenen dat ik met iedereen op zo’n tuinfeest die ik de hand schud, ook een light versie van vriendschap moet ontwikkelen. Of op z’n minst een kennissenrelatie.
Mijn ervaring op dergelijke feestjes, is dat ik links en rechts mensen ontmoet, handen schud, en met een aantal mensen een zogenaamde ‘klik’ heb en met een aantal niet. Met de ‘klikkers’ ontstaat vaak een vervolg-uitwisseling per mail/sms en inmiddels ook via Linkedin, Facebook of jawel, Twitter. En met een aantal van de ‘klikkers’, spreek ik nog eens af en kan zelfs een vriendschap groeien of een zakelijke relatie ontstaan. Dat kan allemaal. Maar dan hebben we wel die klik. Dus zo stel ik me het volgen op Twitter eigenlijk ook voor: al heb ik iemand nog nooit ontmoet, ik wil wel een klik ervaren wanneer ik een organisatie of individu besluit te volgen. Of is dit heel erg raar gedacht? Is het online voldoende om me te houden aan de fatsoensnormen en -waarden zoals ik die in mijn off-line leven heb geleerd? Eigenlijk wel een grappige constatering dat ik nu aan het checken ben bij mijn omgeving (mijn lezers in dit geval) wat ik wel en niet moet of mag doen.
Dus dan komt bij mij meteen de volgende vraag op: hoezeer mag ik mezelf zijn in de virtuele wereld? Oftewel: in welke mate kan ik online zijn wie ik off-line ook ben? Of beland ik op het web inderdaad in een andere cultuur waar ik moet inburgeren en me aanpassen? En als dat zo is, in hoeverre gaan authentiek zijn en je aanpassen of inburgeren dan eigenlijk hand in hand?
Dit weblog heeft als titel: ‘Authenticiteit werkt!’ maar werkt het eigenlijk wel buiten je eigen vertrouwde cultuur of thuisland? Of zelfs buiten de beperkte groep mensen waar je enigszins thuis en bekend bent? Gaat authentiek zijn altijd dwars door of over grenzen heen of is het meer iemands charismatische, aansprekende persoonlijkheid die grenzen weet te openen en lukt dat niet zomaar met je-authentieke-zelf-zijn?
Jezelf en de ander, samen jezelf zijn, inclusiviteit, alone of all one…. Ik blijf antwoorden vinden. En vragen stellen.
Hoi Nynke,
mooie blog! Je opereert vanuit wat ik ‘sociale energie’ noem. Iemand volgen omdat het een ‘regel’ binnen Twitter is voldoet niet aan jouw gevoel van sociale energie. Hoe kijk ik hier tegen aan?
Op lange termijn is het zinvol om verbonden te zijn met een grote diversiteit aan verschillende mensen. Dit vergroot je ‘sociale kapitaal’. Daarmee bedoel ik dat al die verschillende mensen mijn kennis en ervaring verrijken met hele verschillende inzichten en ervaringen. En daar kan ik geregeld een beroep op doen, net als zij op mij.
Traditionele sociale netwerken kenmerken zich vooral door het verzamelen van gelijkgestemden, weinig diversiteit derhalve. Social media bieden de mogelijkheid om meer en diverse contacten op te bouwen. Dat spreekt mij hier zo aan. En ja, met de een zal ik een intensief sociaal contact opbouwen omdat de klik er heel erg is. Met de ander minder. Maar juist die zogenaamde ‘weak links’ dragen veel bij aan vernieuwende inzichten. Dus koester ik die net zo als degenen die ik wel vaak zie en spreek omdat het zo goed klikt.
Hoi Wil, dank voor je reactie. Ja, spreekt wel aan wat je zegt. Overigens is het hebben van een klik met iemand niet hetzelfde als gelijkgestemd zijn als ik zo even naga bij mezelf, het heeft denk ik voor mij eerder met een soort openheid te maken. Dat geldt voor ons contact denk ik ook. We kijken en denken heel verschillend en toch ervaar ik wel een klik.
Ik ga je reactie meenemen. Even laten sudderen en eens kijken wat erdoor ontstaat. Dank je wel!