Vandaag weer een bericht gekregen over Second Life: de Centrale Bibliotheek in Amsterdam gaat per 5 mei open op Second Life. Het wordt een strandbieb met literaire rondvaart.
Eergister had ik het met Jorrit Timmermans nog over Second Life en ik vertelde hem dat ik getriggerd ben door de steeds sneller toenemende belangstelling ervoor. Met name bij organisaties geeft dit me een hyperig gevoel: ‘je bestaansrecht als bedrijf kan ervan afhangen’, of zoiets. Ik ga mezelf dan altijd de vraag stellen: wat doet dit nou met mij en wat wil ik ermee? Ik ben meestal heel enthousiast over ontwikkelingen die bestaande structuren doorbreken. Dat werkt bevrijdend en vrijheid is verrukkelijk. Maar met een aantal dingen heb ik duidelijk veel minder, zo ook Second Life.
Door hier meer over na te denken en te luisteren naar reacties op Second Life en motivaties waarom mensen meedoen, kwam ik erachter dat ik mijn leven als mens eigenlijk ervaar als Second Life. Ik voel me heel erg een geest in een lichaam waarmee ik kan experimenteren en creëren wat en zoveel ik maar wil. Het gaat dan vooral om dat ‘willen’. Gaandeweg de rit heb ik gemerkt dat dingen die niet lukken of waar ik niet happy mee ben, uiteindelijk ook niet bij me passen. Ik wil ze niet werkelijk. En tegelijkertijd blijken de (lichamelijke) beperkingen die ik heb, heel erg te passen en te ondersteunen wat ik wil en aan het creëren ben. Mijn experiment als mens levert me bijzonder veel op in termen van lering en vermaak waar ik steeds meer een voldaan gevoel van krijg. Dat is voor mij de zin van het leven oftewel mijn Second Life. Ben ik nou zo raar of hebben meer mensen dit?
Ik ben dus heel erg benieuwd wat nou precies de meerwaarde is van Second Life voor individuen en organisaties die meedoen. Gaat het om de onbeperktheid? En wat levert dat dan op? Voorziet het in een (levens-)behoefte, die ik nog niet ken, en welke is dat dan? In hoeverre speelt het ‘erbij horen’ een rol?
Overigens Jorrit, bedankt voor je inspirerende vragen hierover wat me aanzette weer te gaan schrijven.
Nynke, ik vind dat je dat mooi zegt, dat je je leven ervaart als een second life. En ik ben net als jij op zoek naar de meerwaarde van sl. Ik denk zelf dat het zo letterlijk vertalen van de ‘werkelijkheid’ in een 3D online omgeving zelden toegevoegde waarde heeft. Het is fijn dat ik aan een uni de colleges kan volgen zonder erheen te hoeven, maar dat kan ook op de ‘oude’ manier, met video en chat en podcasts. Dus nee, ik zie het nog niet, maar houd de comments op je berichtje in de gaten omdat ik ook wil weten als iemand het wel duidelijk kan maken.
Ik was na een ronde wel uitgekeken, toch prikkelt SL mijn fantasie wel.
SL is een hype, maar zelf ook een experiment en stap naar meer. Nu nog lopen er avatars rond, straks misschien wij zelf wel, gefilmd van alle kanten (maar dan mooier?) Het zou een kleurrijk alternatief voor bellen, Skypen, reizen (zodra vliegen niet meer kan) kunnen worden. Het is een manier om sneller en gerichter die communities te vinden waar je bij wilt horen. De chemie van werkelijk contact mist natuurlijk. En dat is juist het verwarrende, espcapisten, fantasiereizigers en reeële netwerkers lopen in SL dwars door elkaar heen.
Voor sommigen (ik las over een happy rolstoeler, die ook in SL rolstoelde) is het een middel die muren doorbreekt, voor anderen de place to be, en voor mij voorlopig nog de plek waar velen heen gaan, omdat anderen zeggen dat het daar gebeurd. En dat is mij (nu) nog niet genoeg.