Samenvallen met jezelf,

het meest enge en machtig mooie dat er is.

‘Alles is al perfect en we zijn al heel.’
Ja, dat klinkt prachtig! Maar, op veel momenten zit er nog wel wat ruimte tussen die perfectie van wat is én dat wat je zo door de dag heen ervaart, wat allesbehalve fijn kan voelen.

Het ego heeft in dit ervaren van je perfecte heelheid een belangrijke sleutel in handen. Het is alleen niet de glansrol, die het zo graag wil, maar eentje van overgave. Alle mystici en sjamanen wijzen op dit proces van het ego dat heeft te buigen voor grotere krachten. Die ego’dood’, en de stress die dat oplevert, is waar dit blog over gaat.

Strijd

Heb je je wel eens overgegeven, na een ruzie bijvoorbeeld? Een strijd met iemand, je dierbaar of niet, waarbij je inzag: “Ik krijg hier geen gelijk. En heel eerlijk: ik héb het ook niet persé. Dus, geef ik me over.”
Meestal gaat daar een proces aan vooraf, wat gepaard kan gaan met een heftige interne strijd. Alles in je schreeuwt immers om vol in het strijdperk te blijven en jezelf nooit prijs te geven. Geharnast en wel (in scherpe woorden en gesloten lichaamshouding) ervaar je dat jouw gelijk bevochten moet blijven worden, tot het bittere einde. Dus dat is wat je reflexmatig wilt doen.

Een scheurtje in je defensie

Maar opeens komt er een klein scheurtje in je defensie. Je harnas breekt open op een plek waar zomaar een ingeving binnen komt vallen: “Is het eigenlijk wel waar wat ik zeg? Is het werkelijk waar?” En er sluipt twijfel bij je binnen. Als een dolle beginnen de gedachten in je hersenen rond te draaien. Jouw waarheid, die eerst nog zo logisch leek, begint te schuiven en alles waar je vierkant voor stond, én ook achter stond, wankelt. Geen fijn gevoel. Maar hoe je ook je best doet om dit te herstellen, het lukt niet. Je verdediging kost zelfs steeds meer energie in plaats van dat je je er steviger door voelt, zoals eerst.

In vrije val naar de diepte

Afbeelding van Pexels via Pixabay 

Van het idee dat je de boel stevig in de hand hebt, lijkt niet veel meer over. Het is of je afbrokkelt, stukje bij beetje, elke dag wat meer. Je weet niet meer waar je het zoeken moet. Al je houvast lijkt op drift en de grond onder je voeten is gaan schuiven. Gevoelens van schuld en schaamte steken de kop op. Wie je dacht te zijn, degene die je zo goed meende te kennen en waarvan je het gevoel had dat je er altijd op zou kunnen bouwen, is een onzekere brei geworden.

Maar wat moet je? Je kunt niet eens meer voelen wat waar is en wat niet. Dus antwoorden heb je niet meer. Het liefste kruip je weg, ver weg. Waar niemand je ziet in deze toestand van ontreddering. Zonder verdediging lijkt het bovendien of iedereen je wil aanvallen, dus maak je je maar onzichtbaar.

Daar zit je dan, met jezelf, uit communicatie en zoekend naar houvast, naar je gelijk. Er lijkt nog maar één richting over: dieper naar binnen. En hoe spannend dit ook is, je geeft je eraan over. Je laat je vallen…

De reis naar binnen

De reis naar binnen lijkt oneindig en donker. Het onder ogen komen van jezelf voelt pijnlijk en tegelijk zo waar dat het iets van houvast geeft. Je gaat door, verder naar binnen, steeds verder. En dan opeens, lijk je door een bodem te zakken. De pijn van je ongelijk en je verlorenheid zijn instant verdwenen. Je lijkt terecht te zijn gekomen in een soort weldadige ruimte die helemaal gevuld is met jouw aanwezigheid. Niemand om je voor te verstoppen. Niemand om je tegen te verdedigen. Jij bent daar. Alleen maar, allesomvattend. Er is een diepe rust, in je maar eigenlijk is dat ook buiten je. Het onderscheid ertussen is weg. Alles is opeens helder, zo klaar als een klontje. Zo puur dat er geen gelijk of ongelijk in aanwezig is. Het ís gewoon… glashelder. Je begint daar woorden aan te geven, die heel gemakkelijk komen. Makkelijker dan ooit tevoren. Het is alsof ze zichzelf produceren.

Eindeloze ruimte

Wanneer je die woorden overbrengt aan je gesprekspartner, die je conflictpartner was, is er van enige tegenkracht niets meer over. Er is alleen nog maar een eindeloze ruimte waarin jij zegt wat je te zeggen hebt en waar tegelijk alle ruimte is voor de ander.
En ook al heeft de ander nog niet gereageerd, het lijkt of je die gedachten en gevoelens al kent en weet wat er naar je terug gaat komen. Dat is het moment dat je ervaart dat je samenvalt, met de ander maar natuurlijk primair met jezelf.

Machtig en krachtig voelt het en tegelijk heel gewoon en intens rustgevend.

Geen garantie voor de toekomst

Echter, deze overgave biedt geen garantie voor de toekomst. Onherroepelijk vind je jezelf weer in de volgende strijd tussen je hogere en lagere zelven, in de vorm van gedoe met je buurvrouw, collega, partner, kind of wie ook. Na een eerste teleurstelling daarover merk je echter op dat de scheurtjes in je harnas steeds sneller lijken te komen, hand in hand met de gevoelens van ontreddering, angst en pijn. Maar omdat je het proces herkent, weet je wat er volgt. Dus voel je je niet meer zo verloren. De vrije val van je ego naar god (weet waar), is na zo’n eerste keer al minder beangstigend. En hoewel je je nog wel verzet tegen je overgave, is je volgende ervaring van het samenvallen met je Zelf minder heftig. Je laat je waarheid steeds makkelijker gaan, omdat je voelt dat ‘ie telkens zwaarder gaat wegen.

Iedere keer dat je zo samenvalt met wie je in wezen bent, je ziel en zaligheid, groeit je vertrouwen dat, juist wanneer je het idee hebt dat er niets van je overblijft, alles er is.

Weidse wijsheid

Wijzer door je ervaringen, verleg je elk bewust moment in je dag je aandacht meer en meer van gelijk hebben naar samen vallen, van strijd naar openheid, van overlevingsstress naar rusten in de oneindige ruimte van het zijn. En op een gegeven moment voelt het bijna alsof, wanneer je ego-angst de kop opsteekt, iets in jezelf begint te gloeien: wow! Jaaa, ik ga me nog verder overgeven. Je hart opent zich en je ervaart weer die weidse wijsheid.

Een zachte landing

Samen vallen met jezelf, begint met de engste val van je leven, maar eindigt altijd met een zachte landing. Een landing die zelf nooit eindigt maar toch je mens-zijn van alle dag ondersteunt. Niks te verliezen, open armen, open hart recht je ziel in, machtig, krachtig en mooi.

Liefs, Nynke

PS: Zit jij in dat reddeloze gevoel? Ervaar je en vrije val zonder enige houvast? Je bent welkom om dat gewoon eens tegen me aan te houden. We reflecteren samen en de ervaring leert dat er daardoor helderheid ontstaat. Meld je aan voor een kennismakingsgesprek op https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/