Is deze titel niet te zweverig? Kan ik dit wel schrijven? Dit is mijn eerste reactie op dit onderwerp, waar ik zoveel mee bezig ben.
Toen ik mijn man Kees (www.keesizelaar.nl) net kende, we elkaar nog ‘aan het besnuffelen waren’ en veel dingen in onze relatie hun plek zochten, kwam ons gesprek vaak op mijn werk en wat ik in het leven wilde doen of te doen had. Echt gaan bloeien als mens en professional is voor mij een hele klus en het is dan ook niet vreemd dat onze gesprekken daarover heel spannend en heftig konden zijn: hij gunde me zo mijn bloei zonder angst en ik dacht alsmaar mezelf te verliezen.
Vlak voor het verlaten van mijn huis in de Pijp om met Kees ons net gekochte huis te betrekken, hadden we weer zo’n gesprek over wat ik te bieden heb. En ineens rolden er woorden mijn mond uit, waar ik als het ware geen controle over had: “Wat ik wil geven aan mensen is liefde en licht”. Onmiddellijk daarna mijn schrikreactie: “Oh mijn hemel, hoe zal hij reageren? Hij vindt me vast heel raar en zweverig.”
Kees reageerde met een vanzelfsprekendheid alsof ik iets had gezegd in de trant van: “We moeten nog even de verhuisdozen regelen voor de verhuizing.”
“Ja, inderdaad”, zei hij, “dat is wat je doet: jij geeft mensen liefde en licht.”
Hij vond het niets raars, geen ‘zweef-teef-gewauwel’, maar een super concreet business proposal. Dat was zijn boodschap.
Natuurlijk waren niet meteen daarna al mijn twijfel en angst verdwenen of zat ik onmiddellijk in een flow. Mijn groeiproces volgt gewoon haar eigen tempo: alles precies ‘op tijd’. Maar er is op dat moment iets veranderd: het geven van liefde en licht aan mensen is een concrete realiteit geworden. Liefde en licht zijn geen rare dingen, niets om bang voor te zijn of af te doen als ‘soft’. Zowel liefde als licht zijn grote krachten, fijn om te ontvangen én om te geven.
Wat het soms lastig maakt, is om het in alle puurheid te doen. Gemaakt lief zijn terwijl ik eigenlijk boos ben op iets of iemand, of alleen maar zéggen dat ik iemand wat licht stuur zonder het daadwerkelijk te doen, kan heel averechts werken. Immers, de ontvanger ervaart alles wat ik geef: mijn angsten, mijn wensen, mijn twijfels, kortom mijn werkelijke intentie van dat moment. Liefde en licht zijn energieën en geen objecten of diensten die zich voor mijn karretje laten spannen.
Hierbij helpt het om een vorm te hebben, zoals mijn huidige werkvorm: Een verhelderend gesprek. Een 1-op-1 gesprek is voor veel mensen inmiddels herkenbaar, geaccepteerd en veilig genoeg. Bovendien, als het plaatsvindt in een fijne omgeving, dan is daarmee een kader gecreëerd. Een kader waarbinnen de mooie energie die liefde is, en de lichte energie van het licht, kunnen doen wat ze te doen hebben: helen; op die punten mensen raken, waar ze vastlopen, spanning ervaren, er niet uitkomen, verdrietig zijn of gestressd.
Ja, wat ik wil geven aan mensen is liefde en licht. En laat dat in een gesprek nou prima kunnen… een verhelderend gesprek, een helend gesprek dus.
Ik denk dat je het niet hoeft te geven.
Je hoeft het alleen maar te zijn.
Hmm, ja, zijn en doen. Denk dat het er allebei tegelijk kan zijn toch? Maar zonder ‘zijn’, komt er niets van het geven, het doen. Of misschien bedoel ik precies hetzelfde en bestaat het geven uit aanverwante dingen. Dank voor je reactie!