Natuurlijk!

Er is iets zo onvoorwaardelijks in ons, dat we ons eigenlijk nergens zorgen over hoeven te maken. De vraag is alleen, durven we ons eraan over te geven? Durven we erop te vertrouwen, ook zonder dat we het helemaal met ons hoofd begrijpen?

We zijn opgegroeid en geschoold in het vinden van houvast in dingen als afspraken waar je je aan moet houden, geven en ontvangen, met geld als de meest prominente uiting daarvan én het huwelijk, bezegeld in het bekende statement: ‘tot de dood ons scheidt’. Dit maakt de dood dan ook de ultieme afspraak die we hebben, met ons leven. En daarmee is het ook meteen een van de meest krachtige houvasten.

Maar misschien wel de krachtigste van allemaal is: verandering. En is de dood ook niet een soort van verandering, een overgang van de ene levensvorm naar de andere? Het kan een beetje een stretch zijn om het je op die manier voor te stellen, maar de mensen aan de rafelranden van de menselijke ontwikkeling, evenals de wijzen van alle tijden, wijzen ons consequent in die richting.

En laat díe constante verandering nou net de andere kant zijn van de medaille van de onvoorwaardelijkheid waar we allemaal toegang toe hebben. Sterker nog: wat we in wezen allemaal zíjn. Je kunt zeggen dat het veranderlijke de rivier is van het leven dat door ons heengaat. En het onvoorwaardelijke is de bedding: het bewustzijn waar we als mens een deeltje van zijn.

Afbeelding van Angelica Vaihel via Pixabay

De rivier en haar bedding, onlosmakelijk verbonden. De bedding draagt, zodat de rivier zich nergens zorgen om hoeft te maken en zich kan laten leiden naar de eeuwigheid van de zee. Ze is altijd onderweg, en tegelijk verdrinkt ze voortdurend ín de zee, die háár weer draagt.

Moraal van dit verhaal: weet je gedragen, hoe wild de rivier ook door je heenstroomt, hoe heftig het ook stormt op zee. Jij bent geankerd in onvoorwaardelijkheid, in wat je ook Liefde zou kunnen noemen. In het Leven dat voortdurend door jou heen wil veranderen. Sta het maar toe. Veel liefs, Nynke