Soms komt er zo’n moment dat je MOET opruimen. Dat het gewoon tijd is om oude zooi uit te zoeken en weg te doen. Kleren, papieren, boeken, meubels. Weggeven of weggooien, het moet weg! Dat zijn mooie momenten vind ik altijd. Zo buiten zo binnen, is mijn ervaring, dus het staat ook ergens voor: ruimte maken, iets nieuws toelaten, verandering van perspectief, en ga zo maar door.
Ik zit in zo’n fase. Processen stoppen en nieuwe beginnen. Wat jarenlang vastzat in mijn lijf, ontspant opeens heel snel. Wat vastzat in mijn hoofd, smelt als sneeuw voor de zon. Mogelijkheden dienen zich aan en mensen reageren anders op me. Trouwens: hoogstwaarschijnlijk ben ik het zelf die opeens mogelijkheden ziet en reacties van mensen op een andere manier ervaart. Vastzitten in jezelf heeft meestal als kenmerk dat je ook dát niet zo in de gaten hebt en de wereld vrij star, vanuit je eigen standpunt bekijkt. Een ander krijgt dan nogal eens de schuld van wat er gebeurt en wat je daar zelf in doet en laat, is lastig te zien. (Byron Katie’s werk gaat hier oa over.)
Zo’n fase dus. En ik vond het de hoogste tijd om veel uit ‘de oude doos’ door te spitten en weg te doen. Oude dozen, in dit geval tot de nok gevuld met agenda’s, paperassen en boeken uit mijn middelbare schooltijd en de jaren op de HBO. Mijn intentie was nog zorgvuldig te gaan graven naar waardevolle dingen die ik mijn leven lang met me mee zou dragen. Maar nee, het muf ruikende, vergeelde en stoffige papier ging vliegensvlug door mijn handen, hup in een grijze vuilniszak:
Een spreekbeurt Duits op de HAVO: “Mein Vortrag geht über die Probleme der Entwicklungsländer…”
Mijn examen nationaal gids op de HBO: “The Netherlands is a parliamentary democracy under a constitutional monarchy…”, informatie die je dan gaf aan buitenlandse toeristen.
Na ongeveer een uur stond ik met vier volle vuilniszakken bij de papiercontainer en liet ik stapel voor stapel in het diepe gat verdwijnen. Uren, dagen, weken van leren en repeteren, schrijven en overschrijven, opdreunen en weer vergeten, waren na 15 minuten geheel verdwenen!
En daarmee sloot ik iets af. Het gevoelsmatige teruggrijpen op mijn verleden, waar ik werd beoordeeld op wat ik aan kennis kon verstouwen en kon reproduceren, liet ik los. Ik hield op met me stiekem vasthouden aan het feit dat ik diploma’s bezit en daarom in deze maatschappij een plek ‘verdien’. Die plek hoef ik niet te verdienen. Die plek heb ik omdat ik er ben. En omdat ik in deze maatschappij iets te doen heb waaraan ik me committeer.
Ja, ik gids nog steeds mensen maar niet meer op grond van de kennis van hoeveel m2 ons land is, hoe de inpoldering is gegaan en welke grote bouwers en schilders ons land heeft voortgebracht. Maar vanuit wie ik ben en dat wat ik als kind al wist: dat ik mensen kan gidsen op hun weg in het leven. Ook alle mensen die ik spreek, zijn wie ze zijn en willen heel graag doen wat ze als kind ergens al wisten. Dat is voor iedereen verschillend en wegen van mensen lopen nooit gelijk. En toch herkent iedereen over en weer bij elkaar bepaalde belangrijke stappen die ik ook heb gezet en blijf tegenkomen op mijn weg. Die weg heb ik niet uit mijn hoofd geleerd om daar een 8 voor te scoren, zodat ik verder mocht. Die weg ben ik gaan lopen omdat ik die te lopen had. En dat geef ik door. Omdat ik van mensen houd. Omdat ik van het leven houd. Omdat ik niets anders kan…
