Liefde is…

Ik ben een groot fan van detectives, zowel in boek- als dvd-vorm. Eigenlijk lees ik nauwelijks. Maar thrillers en detectives kan ik vaak niet wegleggen. En wanneer ik thuis naar een dvd kijk, is het ook vaak een detective. In elke taal behalve in het Nederlands. Dat genre is niet aan ons besteed. We bakken er niets van. Maar dat terzijde.

De laatste weken stond bij ons ‘Prime Suspect’ op het menu met Helen Mirren in de hoofdrol als Detective Chief Inspector Jane Tennison. Wat een ontzettend goede actrice is dat! De laatste dvd uit deze serie kroop weer onder mijn huid.

Meisje van 14: Sallie, zeer strenge ouders, wordt vermist en vermoord teruggevonden. Ze blijkt zwanger van haar schoolhoofd, toevallig ook haar overbuurman en de vader van haar klasgenootje Penny. Penny, ook het leven aan het ontdekken en gek op een jongen van haar leeftijd, een boefje die al een paar keer is opgepakt, blijkt aan het einde de moordenares van Sallie. Motief volgens Penny: jaloezie. Sallie blijkt het boefje namelijk ook leuk te vinden, net als heel veel meisjes van de school. Echter Penny’s daad zal meer nog zijn ingegeven door het feit dat juist haar vader de verwekker is van het kind in de buik van haar buurmeisje. Dat is immers hoogverraad voor een kind!

Alle ingrediënten kloppen: families in een minder goede buurt van een stad, jongeren die hun weg moeten vinden in zo’n buurt en al vroeg in aanraking komen met drugs, alcohol, sex en criminaliteit. En de relatie tussen ouders en kinderen die vaak moeizaam is.
Welke koers vaar je als ouder in die harde wereld waar je je kind moet loslaten op weg naar zelfstandigheid en tegelijk bescherming moet bieden tegen het leven zelf? Een hele lastige vraag. Wanneer doe je het goed als ouder? En in hoeverre mag je het kind zelf aanrekenen wat het doet?

Naast de pracht-rol van Helen Mirren, schittert wat mij betreft ook het meisje Penny, die, door wie ze is, heel dichtbij de meestal zo afstandelijke Chief Inspector Tennison ‘mag’ komen. Penny wekt empathie op. Ze speelt overtuigend: heel authentiek, beetje timide en duidelijk worstelend met wat ze meemaakt. Een grote rol in Penny’s leven speelt het contact met haar ouders, of liever: het gebrek daaraan. Ze voelt zich ongezien en onbegrepen en hunkert naar hun liefde en oprechte aandacht. In de Chief Inspector ziet ze, naarmate ze haar leert kennen door het moordonderzoek, wel die ouder: Jane verplaatst zich in haar en sluit aan op haar belevingswereld.

Jane heeft bijna meteen een zwak voor Penny, ervaart liefde voor het kind en laat dat ook even toe, natuurlijk in een fase waarin ze zelf erg kwetsbaar is. Ze geniet van het contact met Penny en je ziet de altijd zo harde en afstandelijke detective voor even een mens zijn met gevoelens, met een zachte, moederlijke kant. Altijd gevaarlijk natuurlijk om privé en werk te mengen in zo’n beroep. En ook nu blijkt juist Penny de moordenares. Hoe wrang.

De liefde tussen Jane en Penny trof me. Zo volkomen ongepast en tegelijk zo oprecht en daardoor niet te stoppen. Misschien dat het me daarom zo raakte: liefde laat zich niet de les lezen. Jane handelde onprofessioneel en risicovol. En Penny had iemand omgebracht. Maar het blijven allebei mensen met een hart. En ze hebben, net als iedereen, behoefte aan liefde en oprecht contact. Ze willen ook gezien worden om wie ze zijn, onder het schild dat ze naar buiten tonen.

Ieder mens heeft liefde nodig. En ieder mens heeft liefde te geven. Maar waar zit de deur naar iemands hart wanneer het leven niet mals is en de ervaring heeft geleerd de deur beter onvindbaar te laten?

En wie zet de eerste stap? Ben je zelf degene die, ondanks pijnlijke ervaringen uit het verleden, de weg naar jouw deur laat zien? Of geef je zelf als eerste je onvoorwaardelijke liefdevolle aandacht aan iemand, ook al merk je dat er geen enkele deur open staat?

Liefde is… misschien wel de eerste stap zetten waarbij je nooit weet of je iets terugkrijgt. Zoals de onvoorwaardelijke liefde van de ouder naar het kind.