LEEF!

Wat is je reactie als je wordt weggestuurd met de boodschap: LEEF! Word je blij, angstig, zenuwachtig, lacherig? Wat is jouw perceptie van leven, als werkwoord? 

Mensen die me wat langer kennen, weten dat ik met enige regelmaat mijn licht opsteek bij anderen. Ik heb een sterke wil om te leren en dus luister ik vaak naar wat een ander vindt en weet. Maar nog blijer word ik als mensen mij teruggeven wat ik zelf weet maar even niet zie of nog niet kan pakken. Dit doen energielezers bijvoorbeeld. Zij zijn voor mij een baken in mijn soms woelige leventje. Net zoals ik zelf weer een baken mag zijn voor andere mensen.

Mijn laatste reading was heel bijzonder. De boodschap die ik kreeg was: LEEF! Maar… deed ik dat dan niet, was mijn reactie? Waar was ik wel dan mee bezig? En hoe kon ik daarin verandering brengen? Even terug:

Er ligt een periode achter me die een dikke tien jaar heeft geduurd. Daarin gebeurden rare dingen, die ik niet goed kon thuisbrengen. In het begin, ik was toen 35, was ik alleen maar bang. Niet zomaar bang maar doodsbang. Waar dat vandaan kwam? Niemand die het wist.

Ik herinner me dat het leek of er een enorme afstand bestond tussen mij en de wereld. Elke beslissing kostte veel tijd. Ik was continu moe en bang voor mensen en dus bang om naar buiten te gaan. Ik zag onwerkelijke beelden op straat, zoals mensen die in monsters veranderden.

Ook autorijden was een rare beleving. Als je niet echt in je auto zit maar er als het ware boven hangt, stuurt het gewoon minder makkelijk. Het perspectief vanuit je bestuurdersstoel is vertrouwder en laat je sneller en accurater schakelen, letterlijk en figuurlijk.

Zelfs mijn lichaam deed raar en werkte traag, alsof het niet thuis was. Bloed stroomde slecht, energie was er altijd te weinig en voedsel verteerde niet of nauwelijks. Warm houden van mezelf was dan ook bijna niet te doen. Dus toen in die tijd weer eens sinds lang een pak sneeuw viel, raakte ik lichtelijk in paniek.

Maar in de bewuste reading kwam op mijn vragen een antwoord. Rond mijn 35e ben ik aan de slag gegaan met de verwerking van een hele traumatische gebeurtenis. Dat is op zich niets vreemds. Maar deze gebeurtenis kon ik me niet herinneren omdat die hoort bij een andere tijd. Met energie werkt het zo, heb ik geleerd. Energie houdt zich niet zo aan ruimte en tijd. Kijk maar eens hoe tweelingen elkaar(s energie) naadloos kunnen oppikken, zonder in elkaars buurt te zijn. En, dichterbij huis, kennen we allemaal wel een ‘toevalligheid’, waarbij je ontdekt dat je dingen weet die je eigenlijk niet kan weten. Zo kan het ook zijn dat je bijvoorbeeld iets (be)leeft wat in een andere tijd thuishoort. En in 2003 ben ik dus deze ervaring ingestapt om er rijker uit te komen. Maar dat wist ik toen nog niet.

Met dit inzicht anno 2013, begrijp ik eindelijk alle signalen en al mijn ervaringen van de afgelopen jaren. Ik begrijp de heftigheid van mijn proces en wat het inhoudt om iets traumatisch een plek te geven. In de pijn en angst, het verdriet en het onbegrip gaan we vaak een beetje dicht uit zelfbescherming en stopt daarmee een stukje van ons met leven en groeien. Nu heb ik ervaren hoe belangrijk het is om ervoor te kiezen, mezelf weer te openen en het leven te nemen zoals het is: for better and for worse. Want alleen in openheid kan alles stromen, fysiek maar ook wat betreft relaties en geld. En alleen dan kan ik echt verder ontwikkelen. 

Het is overigens nooit te laat om die keuze te maken. Dat kan, iedere dag opnieuw.  Maar zonder die keuze gaat het niet en komt er geen beweging. LEEF!

Leuk als je je ervaringen hier wilt delen.