Je bent belangrijk, hoe dat er ook uitziet!

Alweer een tijd geleden deed ik als figurant mee aan een speelfilm. Een film over de Tweede Wereldoorlog. Ik ben niet zo breed en dat was precies wat ze zochten.

We zouden shots maken over de bevrijding. Ik had nog nooit een draaidag op een filmset meegemaakt dus alles was nieuw. En als je nou denkt dat het glamorous was, laat ik je dan snel uit die droom helpen: het was verre van dat. Zelfs voor de hoofdrolspelers was het echt geen fancy gebeuren. Eerder het omgekeerde: heel hard werken geblazen.

Ook voor ons, figuranten. Want een shot tien keer overdoen is gewoon een energievreter. Daar kwam dan nog het wachten bij. Als je geen prominente rol hebt, bestaat je dag uit eindeloos wachten op die paar shots waar jij dan wat in mag doen. Afijn, vermoeiend, maar een hele goede ervaring.

Ergens, tijdens ons harde werken en het wachten in, ving ik op dat de opname waarin ik meedeed, niet eens te zien zou zijn in de bioscoop. Dat was een tegenvaller voor me, want daar was ik toch stiekem voor gekomen. Maar goed, eenmaal middenin de ervaring, wilde ik er niet uitstappen. Dus heb ik de klus netjes afgemaakt.

De metafoor

Waar ik na afloop achter kwam, was dat mijn ervaring eigenlijk een prachtige metafoor was voor een bijzondere levensles, die me altijd is bijgebleven. Hij gaat als volgt:

Ik leerde dat wat we in de bioscoop zien, veel meer omvat dan die specifieke beelden. Om de film op die manier in beeld te krijgen, is heel veel materiaal nodig. Een groot deel van die shots valt als het ware buiten het bioscoopscherm. Daar hebben ze echter wel degelijk een functie: ze vormen bijvoorbeeld het contrast voor wat wél in beeld komt. Of ze functioneren als schaduwen of opvulling van het hoofdbeeld, ook al zijn ze niet zichtbaar. Ze zijn op de een of andere manier belangrijk voor wat we uiteindelijk zien.

Je kunt het misschien vergelijken met ingrediënten in een gerecht. Een aantal zie je, zoals bijvoorbeeld vis, vlees of groenten. Een aantal zie je niet maar proef je toch, zoals een scheutje wijn. Én er is een aantal ingrediënten dat niet meer echt te traceren is maar toch zou het gerecht zonder hen, niet kloppen: hét ware koksgeheim.

Ons leven als een film

En nu de metafoor, zoals die bij me begon te landen. Neem ons leven even als een film of toneelstuk, waar we allemaal een rol in hebben, of je die nou zelf hebt gekozen of niet.
In die film van het leven zien we hele duidelijke hoofdrolspelers, zoals regeringsleiders, CEO’s of belangrijke influencers. En we zien mensen die een vrijwel onzichtbare rol spelen. Ik denk dan meteen aan een kluizenaarstype, die zelfvoorzienend alleen in de verlatenheid woont. Maar juist in een stad kan iemand ook een bijna onzichtbaar leven lijden. Én alle rollen hier tussenin.

We zijn geneigd meteen te kijken en vaak ook te streven naar hoofdrollen en hun spelers. Of naar hoofdrolspelers en hun rol. Eigenlijk ben je dan meteen uit contact met jezelf als speler en welke rol je inneemt. En meer nog: je bent uit contact met welke rol je vanuit je hart en ziel wílt innemen.

Alles en iedereen doet ertoe

Wat ik leerde in deze klus heeft toen echt iets in me veranderd: álles en iedereen doet ertoe, óók op het toneel van het leven. Welke plek je ook inneemt en tegen welke rol je ook ‘ja’ zegt: het heeft invloed op het spel dat we met z’n allen spelen. Jij veroorzaakt met jouw gedrag en jouw manier van zijn altijd rimpelingen in het water. En direct of indirect raak je daarmee anderen. Bovendien wordt wat je zegt, doet of voelt, weer opgepikt door anderen. Soms als vluchtige groet, soms als diepgaand gesprek, soms als schrijfsel of lied, verzin het maar. En maar al te vaak komt dat op de een of andere manier weer bij je terug. Zo zijn rimpelingen altijd aan het werk en in beweging.

Jij als hoofdrolspeler

We zijn als je er goed naar kijkt, één groot levend, ademend, communicerend wezen, als mensheid, inclusief de aarde met alles erop en eraan. En we kunnen niet zonder elkaar. We leren van en via elkaar en ontwikkelen met elkaar. Iedereen heeft een rol, een plek, die essentieel is. De status van die rol is totaal onbelangrijk. Het enige dat telt voor jezelf, is of je werkelijk aanwezig bent op jouw plek en in jouw rol. “Neem je plek in.” of “Die rol is je op het lijf geschreven.” zijn bekende uitspraken. Pas je ze toe, dan maken ze je tot een hoofdrolspeler. En daarmee vóel je je ook een hoofdrolspeler. Ga maar eens terug naar een moment waarop je ‘samenviel’ met jezelf en deed wat je daarin te doen had: je straalde en voelde je groots. Op dat moment was er niemand wiens rol je liever had, toch?

Neem je plek in, leef je rol!

Moraal van dit verhaal zou kunnen zijn: neem je plek in en leef je uit in de rol die je speelt, want ze doen ertoe! Ook wanneer je het gevoel hebt dat je je plek niet kent en de rol die je hebt je niet past, (wat heel gezond is om te leren en te groeien overigens) dan doe jij ertoe. Dan doet wat je doet ertoe. Dan is jouw weg van ervaren, leren, ontwikkelen en proberen, van groot belang. Wat je overbrengt via al jouw rimpelingen. Dank je wel!!!

Liefs van Nynke

PS: Hoe ervaar jij jouw plek in dit spel dat we met z’n allen spelen? Welke rol pak je? En voelt die passend? Of ben je echt op zoek en ook onzeker over wie je nou bent en wat je plek dus kan zijn. Als je hier eens naar wilt kijken, ben je van harte uitgenodigd voor een gratis kennismakingsgesprek. Ik geef je sowieso helderheid in je situatie en we kijken samen naar wat nu fijn is voor jou waarmee je verder kunt. Meld je aan op https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/