Het is weer het einde van de maand en tijd voor mij om te gaan bloggen. Dat lijkt op een verplichting. En ergens heb ik dat er ook wel van gemaakt. Maar tegelijk vind ik het iets bevrijdends dat ik ergens woorden aan kan geven. Aan iets dat me raakt, wat ik via een blog kan delen met iedereen die het wil lezen. Want mensen raken en inspireren, met woorden, vanuit míjn ziel naar andermans ziel, dat is wat het leven voor mij heel bijzonder maakt.
Thuiskomen door contact
Het is het diepe contact dat ik kan maken met mensen in de gesprekken die ik voer. Niet alleen in mijn werk, ook daarbuiten. Omdat het niet echt over werk gaat maar over wie ik ben. Soms is het minder diepgaand, soms meer. Maar altijd trek ik als vanzelf naar dat contact, dat geraakt zijn. Dat waar dingen die in mensen leven, in mij leven tot leven komen. Om vervolgens op hun plek te vallen, bij hen, bij mij. Zo, dat mensen thuiskomen omdat er in en tussen ons een kern wordt geraakt. Omdat er iets in de ogen wordt gekeken en oprecht gehoord. En omdat harten opengaan en kwetsbaarheid er helemaal mag zijn. In die kwetsbaarheid, mogen de muren zakken en breekt een verstopt deel van iemand als een zon door de wolken. Dat bevrijdt.
Je zou kunnen zeggen, en daar zat mijn aarzeling voor dit blog: mensen hebben toch wel eens genoeg van zelfontwikkeling en persoonlijke groei? Er zijn toch al miljoenen zelfhulpboeken en coaches? We zijn toch wel een keer klaar met navelstaren? Ja, daar zijn we vast een keer klaar mee. Heel veel mensen zíjn er nu al klaar mee of vonden het altijd al onzin.
Maar waar we volgens mijn nooit klaar mee zijn is met contact maken. En daar gaat dit blog over, merkte ik al schrijvende. Contact is een bijzonder iets. Of het nou (zogenaamd) buiten jezelf is of met jezelf. Zodra je contact maakt, besef je dat je niet alleen bent. Dat er meer is dan je denkt dat je zelf bent. En dan begint een reis.
Een reis van buiten naar binnen …
Meestal leren we eerst contact te maken buiten onszelf, wat begint met de moeder, niet zo heel erg lang na de geboorte. We leren moeder onderscheiden als iets dat niet onszelf is. Dan komen vader, broers, zussen, familie etc. En na een hele hoop ervaringen in die ‘buiten’wereld, komen we uiteindelijk weer op het punt dat we contact ‘moeten’ maken met die binnenwereld, met ons Zelf. Alsof we worden geduwd. Want de buitenwereld blijkt nooit werkelijk te kunnen bieden wat we zoeken. Zo begint het navelstaren. Zo begint een reis, vaak via cursussen en persoonlijke begeleiding over bewustzijn, naar het mooiste contact dat er is.
Want als het goed is, stopt het niet bij navelstaren. Navelstaren gaat namelijk níet over contact maken. Het gaat over rondjes draaien in je hoofd met de vraag hóe je contact maakt met jezelf (een methode, een techniek bijvoorbeeld). En dan vooral over dat dat niet lukt. En wel daar- en daarom. Meestal is er dan iemand die daar de oorzaak van is, vinden we. Of het is een omstandigheid die je belet dat contact met jezelf aan te gaan.
Van contact naar voelen
Maar goed, het navelstaren voorbij, komt het voelen. Alle theorie die je hebt opgedaan om contact te kunnen maken met jezelf, begin je nu te voelen. Je merkt op dat je lichaam ergens reageert op wat je meemaakt, denkt en voelt. En dat het aangeeft wat daar gebeurt. Het zijn ook de emoties die opkomen, als uit het niets, zonder aanleiding lijkt het wel. Ook dat is contact maken. En deze fysiek en emotionele sensaties verdwijnen weer. Zonder dat je dat hoeft te managen. Je merkt: hé, er is inderdaad meer naast wat ik dácht dat er was, of meer dan ik dacht dat ík was.
Van voelen naar zijn
Dan het voelen voorbij, blijkt er nóg meer te zijn. Je krijgt bewust contact met iets dat geen voelen is en geen gedachte. Het is… tja, wat is het: een leegte, die gek genoeg ook weer is gevuld, met alles. Het is een overzicht, dat tegelijk ook jou is. Dan maak je contact met je zijn. Met hét zijn. Met alles en niks. Bewust zijn is contact met je bewustzijn. Of met het grote zijn, met alles wat is.
Niet iets om heel hard te gaan zoeken. Dan is het als het willen vastpakken van een mooi geblazen zeepbel, die alle kleuren van de regenboog laat zien. Nee, knijpen wordt knappen. Pats!
Het is meer iets om te mogen ontvangen van jezelf. Zitten en jezelf de ruimte geven om bij wijze van spreke die prachtige zeepbel te observeren en te zien hoe die telkens verandert van kleur en vorm. De zeepbel staat dan voor dat prachtige ongrijpbare in jezelf, wat je observeert.
… en weer terug de wereld in
Misschien krijg je daar beelden bij, gedachten, gevoelens? Want dat is uiteindelijk de kunst: dat je het contact met dat grote alles en niets in jou, met jouw bewuste zijn, weer ankert in je lichaam. Dat je het gaat ervaren via je zintuigen, via je lijf en alle signalen die dat afgeeft. Dat je het helemaal hier brengt, in je mens-zijn en je dagelijkse dingen.
Dan heb je een hele reis gemaakt van jezelf eerst alleen ervaren via mensen en situaties buiten jezelf en dat wat je denkt. Waarna je jezelf waarneemt door te voelen, via je lichaam en je emoties. En er dan achter komt dat zelfs dat contact niet volledig is omdat je op een gegeven moment ‘opeens’ intapt op iets ongrijpbaars dat veel groter en weidser is dan je kende. Wat je vervolgens weer stap voor stap in je dagelijks leven vlecht door dat bewustzijn heel bewust te ankeren in je lijf en te voelen in je hart. Maar ook door heel bewust te ademen, bijvoorbeeld op en neer langs je ruggengraat.
Zo breng je het ongrijpbare dat je bent, je spirit, heel bewust in je lichaam en op de grond. En dan krijgt alles wat je doet in en met je leven dat gouden randje waar je mensen soms over hoort praten. Want geef je je spirit bewust een plek in je lijf en je gevoel dan leef je vanuit dat grote, ruime en heldere perspectief en valt je afhankelijkheid van wat een ander zegt of doet steeds meer weg. Je merkt dat je je meer en meer laat in-spireren door je binnenwereld en dat je je minder laat triggeren door de buitenwereld. Die in-spiratie is ook je creativiteit. En iets cre-ëren is nou eenmaal veel leuker dan re-ageren.
Voel je vrij en heel welkom om te reageren. Vanuit jouw ervaring of vanuit wat je hierbij voelt. Wees ook welkom om iets tegen me aan te houden wat je lastig vindt, waar je niet uitkomt omdat je maar niet in dat andere perspectief terecht lijkt te kunnen komen. We kunnen er in een (nu nog gratis, vanaf sep 45,- euro) Losmaaksessie naar kijken. Dat is een korte online sessie van ca 30 m waarin we je inspiratie opzoeken om dat weer te voelen stromen. Dwars door wat vastzit heen. Je kunt je aanmelden op www.soultouching.nu/gratis/losmaaksessie
Liefs van Nynke
Hai Nynke.
Tjonge wat resoneert dit blog bij me. Ik ga het nog vaker doorlezen om niets te missen in wat je aanraakt in mij.
Tegelijkertijd is dit dus ook de prachtige beschrijving van de kern van je wekelijks ‘even afstemmen’ moment op Facebook. Terug naar de roep ‘Ik wil contact’.
Het is mijn, wat tegenwoordig een naam heeft, mantelzorgdag, bij mijn vader. Dus ik tune later in, ook al heb ik deze momenten standaard wel in mijn dagelijks leven ingebakken op m’n eigen manier. Het is altijd mooi om je overdenking erbij ook te horen.
Wat me raakt in dit schrijven is de cirkel die je maakt. Van thuiskomen in contact tot en met en weer terug de wereld in. Met name met dat laatste, en weer terug de wereld in, daar lijkt het bij mij te stokken door mijn persoonlijke omstandigheden. Ik herken de omstandigheden, ook al zijn die zoals ze zijn en in de basis niet te veranderen. Juist daardoor is het een voortdurende uitdaging om daarin mijn weg te vinden, ook in het er mee zijn. Het is goed om dat opnieuw te zien, te ervaren en te ontdekken dat ik daarin een reis wil maken om zo de kern van contact te bewaren in de uitnodiging ervan: groei.
Dank je wel voor je mooie blog en vooral voor wie je bent en voor de mooie energie die je het universum in stuurt.
Hee Dick, wat een mooie woorden. En wat fijn dat het zo resoneert en raakt. En dan maakt tijd niet uit. Het raakt wanneer het raakt. Zo mooi!
Ja, dat weer terug de wereld in, vanuit je ziel (zo ervaar ik dat altijd) is zo wezenlijk. Het is werkelijk het onszelf toestaan om vanuit die ziel hier de ruimte in te nemen, als mens, een lichte mens.
Ook al zijn er die dingen die lastig voelen, zwaar misschien, we zijn zo toe aan het onze ziel helemaal hier brengen en uitleven.
En dan ga je volgens mij ook steeds meer ervaren dat het stokken overgaat in stromen, doorstromen van jouw energie, vrijuit.
Stokken is voor mij altijd een aanwijzing dat iets in je lijf, emoties, gedachten, kortom in jou, aandacht wil om het te leren kennen en er bewustzijn op te creëren. En dan begint het alweer te stromen.
Het zijn nooit de omstandigheden die maken dat iets stokt. Het zit altijd ín ons, waar wij zélf iets blokkeren. Dat is het prachtige: we worden, juist door het weer terug de wereld in te gaan, gewezen op waar we nog verder mogen openen.
Liefs Dick, en veel dank!