Vrijdagavond
Vrijdagavond, moe thuiskomend van een soort van mantelzorgdag bij mijn ouders in Friesland, parkeer ik mijn auto. De meeste van de handelingen doe ik op routine. Ik heb mezelf op zo’n moment eigenlijk even toe te spreken om niet bijvoorbeeld mijn auto open te laten, iets waardevols erin te laten liggen of… fout te parkeren.
Die avond doe ik dat kennelijk niet want terwijl ik thuis geniet van mijn soepje met zelfgebakken brood, wordt mijn auto weggesleept: parkeren op een invalideplek is strafbaar.
Zondagavond
Zondagavond rond zessen, ik heb net gemediteerd in het park, heel fijn. En ik kijk nog even de straat door naar mijn auto, die er (dus) niet meer staat. Een eerste (heel menselijke) reactie is dan: ontkenning. Dus ga ik van dichtbij bekijken wat ik van die 15 m afstand ook allang kon zien: mijn auto is weg. Gestolen, gaat het door mijn hoofd. Zie je, vergeten op slot te doen. Maar dan zie ik het bord met ‘invalide’ plus een kenteken. Inmiddels woon ik hier al twee jaar maar het bord is me nooit opgevallen. En, dat witte kruis op de straatstenen, tja, dat zegt niet alles, beredeneer ik. Ze worden wel aangebracht maar nooit weggehaald, wanneer zo’n parkeerplek weer vrijkomt. Mijn brein doet er meteen alles aan om onder deze gebeurtenis uit te komen, wat niet lukt weet ik al diep van binnen.
Gelukkig!
Gelukkig! is mijn volgende gedachte. Mijn auto is niet gestolen. En na wat gebel, kan ik mijn auto komen ophalen. Dat moet snel gebeuren want iedere 24u kost geld, zegt de aardige dame aan de telefoon en er is weer bijna 24 uur om. Ik bedenk me nog dat het best vaak voorkomt dat ik een week of zelfs twee niet naar mijn auto omkijk. Dan loopt zo’n logeerpartij wel op. Gelukkig! keek ik deze keer al na twee dagen.
Dus op naar het auto-ophaal-depot. Met de metro. Gelukkig! realiseer ik me: bij mijn biowinkel kon ik vorige week een mondkapje voor 1,- euro aanschaffen. Laat ik dat maar doen, dacht ik toen. Voor ‘je weet maar nooit’. En voilà, mijn ‘je weet maar nooit’, eerder dan ik gedacht had.
Kalmte
Op een unheimische plek in de rafelranden van Amsterdam vind ik het auto-ophaal-depot. Gelukkig! is het lang licht en durf ik daar in mijn eentje te lopen. De mijnheer die me helpt is erg aardig en kijkt me inlevend aan. “U weet hoeveel u moet betalen?”, vraagt hij. “Ja, zeg ik: 2x 30,- euro voor twee nachten.” “Dat klopt, zegt hij vriendelijk. Plus de boete voor de overtreding. Die is 343,- euro.” Hij ziet me even wegtrekken. “Ja, het is een hoop geld”, hoor ik ‘m zeggen.
Op dat moment voel ik weer de kalmte uit mijn meditatie eerder die avond. Ik ervaar de situatie waarin ik zit terwijl ik tegelijkertijd diep van binnen weet dat dit me dient. De aardige mijnheer probeert nog te kijken of hij me kan helpen bezwaar aan te tekenen. Het liefste zou hij de bekeuring intrekken geloof ik. Maar ja, hij zit niet aan de knoppen en kan alleen maar uitvoeren. Alles gebeurt volautomatisch. Zelfs de boete per etmaal wordt op de seconde toegevoegd, ook als je staat te betalen en het pinapparaat werkt niet bijvoorbeeld. Dat zal me daar scenario’s geven. Gelukkig! gaat mijn betaling er doorheen, exact 2 minuten voor het nieuwe etmaal ingaat.
Niets gebeurt voor niets
Ik weet inmiddels dat alle voor mij impactvolle incidenten in mijn leven me ergens op wijzen. Ze gebeuren nooit zomaar. (Lees bijvoorbeeld ook: https://www.soultouching.nu/de-helende-beroving/) En omdat ik zo’n sterke zielsverbinding heb, zeker die avond, word er geen slachtoffer in mij wakker. Het voelt bijna fijn om te weten dat ik weer een hele grote stap aan het zetten ben, waar dit incident me op wijst. Weer is er dat geluksgevoel. Alleen het precieze hoe en waarom is me nog niet helder.
It will be ok!
Weer goed en wel thuis, wil ik gaan zitten met een kop thee. Vlak voor ik land op mijn stoel, valt mijn oog op een rommelige volgekladde post-it waarop één zin me tegemoet springt: “It will be ok!” Ik voel mijn hart een sprongetje maken… van geluk.
Slurpend van mijn thee beginnen de kwartjes van deze bijzondere avond te vallen. Zo herken ik de oproep mijn sterke zielsverbinding alsmaar meer in de aardse dingen te brengen, waardoor ik net wat alerter ben op zo’n verkeersbord. Een heel proces, dat tijd en aandacht vraagt, wat je er ook maar beter aan kunt geven. Doe je dat niet, dan lijkt je ziel zich als het ware een beetje terug te trekken omdat je hoofd, vermomd als de stem van je ziel, het stokje overneemt om je te redden: van de regen in de drup dus…
Machtige schuld
Maar er is ook iets anders dat door dit incident wordt aangeraakt: het thema van diepe schuld. Ik heb iets ergs gedaan en krijg straf. Dit thema is al levens bij me. En door het in dit leven via allerlei incidenten steeds maar aan te kijken, ontstijg ik het. Dit schuldgevoel voert me terug naar een leven in een rol met veel macht. (Als je niets met vorige levens hebt, zie het dan gewoon als een actueel thema. Het maakt niet uit.)
Macht. Alleen het woord al geeft rillingen, toch? Macht sluipt immers ook vaak richting machtsmisbruik. Kruip maar eens mee in dat gevoel: Stel je hebt een hele verantwoordelijke rol, die van hoofd financiën, (minister-)president of leider van een chirurgenteam, ik noem maar wat. En de ervaren macht in jouw positie doet je heel geleidelijk overhellen naar het misbruiken van die macht. Tot het mis gaat. Er gaan mensen dood bijvoorbeeld, door jouw toedoen. En alles komt naar buiten. Je bent schuldig en de hele wereld weet het. Je kunt dus niets meer goed doen en maakt ‘fout’ op ‘fout’. Zo’n gevoel.
Het leven is een kunst
Daarmee weer helemaal in het reine komen en de wereld recht in de ogen kunnen kijken, is een kunst, een levenskunst. Het is de kunst van zonder oordeel in een gebeurtenis kunnen zijn: zonder goed, zonder fout. Het is. Een ervaring van de ziel. De ziel die in het leven is geroepen voor deze ervaringen. Wij mensen zijn het die oordelen vellen, rubriceren en in boxen plaatsen: goed en fout, zwart en wit, donker en licht. De ziel maakt gewoon mee en groeit daardoor, breidt zich uit en wandelt zo het pad ‘terug’ naar de eenheid.
We hebben allemaal zo onze thema’s, die heel diep in onszelf verborgen kunnen liggen. Schuld en ook schaamte kunnen heel venijnig zijn en zichzelf in allerlei vermommingen kenbaar maken. Als je naar de situatie kijkt denk je misschien: no big deal. Maar gekoppeld aan zo’n diepgeworteld trauma, is het zeker een big deal. Júist ook in positieve zin. Want het keer op keer geraakt worden in deze diepe thema’s in ons, brengt ons letterlijk geluk, het soort geluk waarna we zo op zoek zijn. Het brengt immers dat wat ons geluk tegenhoudt telkens meer naar de oppervlakte.
Veel liefs, Nynke
PS: Heb je vragen? Ervaar jij thema’s die in jou spelen en die je vaak remmen zonder dat je helder hebt waarom? Voel je welkom om contact met me op te nemen voor een gratis kennismakingsgesprek. Je krijgt helderheid in je vraag en we kijken naar wat ik voor je zou kunnen doen. Aanmelden kan op https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/
Dank je wel Nynke, je verhaal resoneert door de herkenning van toen ik ook dichter bij mijn ziel stond. Fijn als je daar bent besef ik weer. Ik ga dus weer snel op zoek en dank je oprecht voor je fijne verhaal.
Liefs, Nadja
He hai Nadja, wat een mooie reactie van jou! Dank je wel. Heel fijn om te lezen. Ja, het is heerlijk, dat zielscontact. Maakt de dingen in het leven zo licht(er). En volgens mij hoef je niet ‘snel’ en niet echt te zoeken. Alleen al tijdens het lezen en jouw schrijven, was je er. Het is eigenlijk zo simpel. Niet altijd even makkelijk maar simpel. Liefs en dank nogmaals.