Het leven beweegt in lagen. Soms raak je de laag waar alles helder lijkt, waar je denkt dat je alles begrijpt. Maar dan is er opeens dat moment waarin alles stilvalt. Een pauze, niet opzettelijk genomen, maar door het leven aangeboden. En juist daar, in die ruimte, openbaart zich de echte vraag: ben ik eerlijk?
Eerlijkheid is geen concept dat je in woorden kunt vatten
Het is een fluistering in je borst, een golf die door je heen trekt zonder aankondiging. Het is het moment waarop je voelt dat je maskers draagt en dat die niet meer passen, dat je jezelf verhalen vertelt die geen glans meer hebben. Niet omdat ze fout zijn, maar omdat ze niet meer kloppen met wie je voelt te zijn. Eerlijkheid is de rimpeling onder de oppervlakte, die je uitnodigt om dieper te kijken, verder te voelen.
Maar hoe toets je iets wat zo ongrijpbaar is? Het gaat dan minder om de vraag die je aan jezelf stelt. Wat belangrijk is, is de ruimte die je durft te geven aan wat er opkomt. Niet vanuit een verlangen naar antwoorden, maar vanuit een verlangen naar echtheid. Hoe vaak ben je bereid stil te staan bij wat niet gezegd kan worden, maar alleen gevoeld?
Misschien komt het in momenten. Daar waar je de neiging voelt om iets weg te duwen, iets te verbergen, voor jezelf of voor de wereld. Het kleine schokje in je hart dat je doet inzien dat je niet helemaal aanwezig bent. Niet helemaal waarachtig. Dat je jezelf, zonder dat je het doorhebt, iets vertelt om een oeroude pijn die je ervaart te verzachten, om een angst die diep gaat werkelijk te voelen.
Eerlijkheid is geen eindbestemming
Kun je daar zijn? Kun je jezelf de ruimte geven om te voelen zonder te fixen, om te zijn zonder te verklaren? Want eerlijkheid is geen eindbestemming, het is een voortdurende beweging. Een dans van binnen naar buiten en andersom, van het bekende met het onbekende. En in die dans word je uitgenodigd jouw eerlijkheid voortdurend te toetsen.
Afb: Patrick Blaise via Pixabay
Eerlijkheid vraagt om stilte
Niet de stilte van het zwijgen, maar de stilte waarin je geen maskers meer draagt. De stilte waarin je kunt voelen zonder te moeten weten. En soms is dat beangstigend. Want de waarheid, de echte waarheid, is niet altijd comfortabel. Ze vraagt om een diepe overgave, een bereidheid om te verdwijnen in wat je niet kunt zien of grijpen.
Maar daar, in dat ongrijpbare, leeft jouw ziel en meer nog: het één zijn met alles. Daarin vind je de bedding van wat echt is, wat altijd echt was, zelfs als je het even uit het oog was verloren
Hoe toets jij jouw eerlijkheid?
Misschien hoef je dat niet te doen en is het meer een kwestie van toelaten. Het toestaan dat de lagen van wie je dacht te zijn, zich langzaam afpellen, totdat er niets anders overblijft dan dat pure, naakte zelf. De plek waar geen verhalen meer nodig zijn, waar geen overtuigingen je in de weg staan. Waar je gewoon bent. Heb een (h)eerlijke authentieke week. LfsN
Geef een reactie