Hoe liefdevol mag je zijn op je werk?

Stel je bent een manager en je geeft leiding aan een team van pak’m beet, twintig man/vrouw. En dat valt niet altijd mee. Je merkt dat zeker bij een paar mensen het contact stroef verloopt. Hoe ga je met die mensen om? Wat ervaar je richting hen? Boosheid, frustratie, angst? Of juist opwinding omdat je een uitdaging ziet voor jezelf?

Stel je bent een ouder en voedt zeg even, drie kinderen op van zo rond de 10 jaar. En dat valt niet altijd mee. Zeker met een van je kinderen is het moeilijk contact maken. Hoe ga je daarmee om? Wat is je gevoel richting dat kind? Boosheid, frustratie, schaamte? Of juist een grote zachte emotie omdat het zo op jou lijkt…

Zijn er paralellen te trekken tussen ouder zijn en manager of leidinggevende? Graag zou ik hierover met managers (maar ook ondernemers of CEO’s) in gesprek zijn.

Wat wil een leidinggevende vandaag de dag bereiken met het geven van leiding aan mensen? Ligt de nadruk meer op de prestatie, of op het afrekenen op het resultaat? Is de aansluiting, het contact met de mensen van primair belang?
En is het dan belangrijk de relatie goed te houden? Of is wrijving binnen het team juist een pré omdat mensen dan ‘wakker’ worden? Kijkt de leidinggevende ook naar zijn of haar eigen manager om vanuit die ervaring anderen aan te sturen?

En wat is voor een ouder het meest belangrijk? Als ik de parallel doortrek kan ik vragen stellen als: wanneer is het ‘leidinggeven’ aan kroost een geslaagd ‘project’? Is er ook een prestatiecont(r)act? Hoe stuur je aan als ouder en met welk doel?

De parallel die ik zie tussen een ouder en een manager is dat ze, als het goed is, de mensen of mensjes onder hun hoede, tot bloei willen zien komen, uit zichzelf willen zien halen wat er inzit. Ze willen dat die ander gelukkig is. Zeker ouders zullen dat beamen maar ook managers en ondernemers weten inmiddels: gelukkige werknemers die bloeien in hun werk, leggen het bedrijf geen windeieren: ze participeren en investeren meer in hun werk. Ze zijn creatiever en minder vaak ziek. Ze dragen verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun omgeving. Dat zijn belangrijke aspecten voor een gezonde organisatie.

Natuurlijk zijn er ook heel veel verschillen tussen managers en ouders, zoals het feit dat voor het managen vele trainingen worden gevolgd; voor het ouderschap beduidend minder. En veel essentieler natuurlijk: bij een manager gaat het meestal niet om mensen van zijn of haar eigen vlees en bloed. Dus is er veel meer afstand.
En dan is het interessant op welke wijze ouders en managers, hun toch zo eenduidige doel: het begeleiden van andere mensen met het oog op hun bloei en geluk, proberen te bereiken. Ouders lijken hier vooral hun liefde voor in te zetten. Zij ‘beginnen’ dus bij de bron. Terwijl managers bij het doel lijken te starten waarbij de voorgehangen wortel (het salaris, de bonus, de beoordeling gekoppeld aan meer geld, etc.) de werknemer tot bloei moet bewegen.

Dit zie je terug in wat de manager en de ouder terugkrijgen voor de inzet. Een manager krijgt een salaris, dus geld. En de ouder? Die ervaart als het goed is dat zijn of haar kinderen een goede relatie heel belangrijk vinden en daarin investeren. Zelfs in pubergedrag, het losmaken, staat een liefdevolle relatie met de ouders denk ik centraal voor het kind: “Tegen-zijn mag! We houden toch wel van je.”
Dus zou je kunnen zeggen dat ouders beginnen met het inzetten van liefde en daarvoor liefde terugkrijgen, terwijl managers geld inzetten en daar in geld voor worden betaald. Interessant…

Kan de conclusie zijn: hoe meer afstand, hoe minder liefde er wordt uitgewisseld en hoe meer die rol wordt overgenomen door geld?
Stel dat we die afstand tussen werknemer en manager of leider van een bedrijf verkleinen, worden organisaties dan liefdevoller? En wat gebeurt er dan met hun omzet? Nog belangrijker: wat gebeurt er met de geluksbeleving van de mensen die er werken, inclusief de managers zelf?

En begint het wel bij het verkleinen van de afstand tussen mensen of begint het juist bij het meer uitwisselen van liefde naar elkaar, ook op de werkvloer? Hoe liefdevol mag je zijn op je werk?