Een dunne lijn…

Je denkt dat je iets verwerkt hebt. Je hebt moedige stappen gezet. Maar voor je het weet, BAM, daar ga je weer. Weer in die shit, dat grote verdriet, het gemis, die angst. Of het gevoel van falen en niet kunnen. Komt daar nou nooit een einde aan? Ja, dat komt er wel!

Verwerken van je shit is een bijzonder groeiproces

Maar dat bepaal je niet met je hoofd. Het is het meest wijze deel van jou dat bepaalt. Je kunt trekken en duwen wat je wilt. Verwerken van je shit is een bijzonder groeiproces dat, net als alle biologische processen (zoals de dagelijkse deling van je cellen) een uniek eigen tempo heeft. Het is magisch en perfect.

Je kunt het zo goed mogelijk faciliteren, stimuleren, handjes helpen. Maar het heeft z’n Goddelijke gang. Dus straf jezelf nooit omdat je (nog) niet bent waar je denkt te ‘moeten’ zijn. Je doet het goed, je bent helemaal on track. Geef jezelf die credits!

De kleine mens en de grote mens

“Ja fijn”, zeg je, “maar zo voelt het niet”. Nee, als we middenin onze shit zitten, dan voelen we ons onmachtig, verslagen, wanhopig en diep onzeker. We ervaren hoe klein we zijn als mens. Het is ook precies dát gevoel die kleine mens te zijn, dat ons zo mooi aangeeft dat we geen verbinding ervaren met dat veel grotere deel van onszelf. Dat deel dat je de bron kunt noemen of Spirit of je hogere Zelf.

Je zou kunnen zeggen dat we als kleine mens als het ware worden ‘geduwd’ op zoek te gaan naar wat er nog meer is. Juist door ons rot te voelen. Het geeft ons de onontkoombare stimulans op zoek te gaan naar wie we nog meer zijn: de grote of oneindige mens. Met andere woorden: onze wanhoop en depressie, zijn eigenlijk een stimulans om hoe dan ook op ontdekkingsreis te gaan, naar het licht aan het einde van de welbekende tunnel. Dat is de reis van de zingeving en bewustwording. En uiteindelijk de weg naar verlichting.

De grote shift

Iedereen loopt daarin een eigen pad. Maar er zijn wel parallellen in wat we meemaken. Wat voor mij bijvoorbeeld een grote shift betekende, en dat is een hele belangrijke shift voor heel veel mensen, was het inzicht dat ik geen slachtoffer ben maar een schepper van wat er in mijn leven is. Dat was eventjes een confronterende spiegel. Maar tegelijk gaf het me kracht omdat ik me realiseerde dat ik niet een speelbal ben van omstandigheden maar die omstandigheden voor mezelf in het leven roep om daarin mezelf te leren kennen.

Ik begon dus te ervaren hoe energie werkt. Hoe niets zomaar gebeurt, maar een continue reflectie is van de energie die ik ben en die ik dus uitstraal. En zo leerde ik inzien dat alles in het leven een perfect (energetisch) onderdeel is van ons proces op zoek naar dat licht aan het einde van de tunnel. Immers, alleen wanneer het leven jou naar jezelf terug spiegelt, kun je je bewust worden van jezelf en hele andere bewuste besluiten nemen.

Spiritueel ontwaken

Als je leert dat je de schepper bent van wat je in je leven ervaart, dan ben je dus de marionettenspeler en niet de marionet. Je trekt aan de touwtjes. En als je aan de touwtjes trekt, en niet fijn vindt wat je meemaakt, dan ontstaat er een drive om te leren waar de touwtjes zitten en hoe die te bespelen. En dat is voor mij spiritueel ontwaken.

Eenmaal op dat pad, dan is er zo enorm veel te leren. Allereerst: heel belangrijk is dat we beseffen dat we niet schuldig zijn aan wat er in ons leven gebeurt. Het feit dat we marionettenspelers zijn, betekent niet dat we ons leven wel eventjes fixen als het niet bevalt en stom zijn als dat niet lukt. Dit gaat niet over fixen. Het gaat over spelen. De marionetten-speler speelt. En we zijn aan het leren hoe dat werkt. En wat onze rol precies is. Dus heb geduld met jezelf. En wees mild voor jezelf.

Op het moment dat je naar jezelf kunt kijken als iemand die bezig is te leren hoe het leven zo te bespelen dat het voldoening geeft, dan heb je een grote shift gemaakt. Van slachtoffer naar studen. En daarna naar marionettenspeler. De wanhoop, het verdriet en de angsten zien er meteen iets anders uit. Maar het spel begint pas. Want hoe ga je dan zo goed mogelijk om met wat er aan zwaars op je pad komt? Hoe houd je je motivatie hoog als je telkens dezelfde donkere gevoelens ervaart?

Leren lopen op een dunne lijn

Dat is de essentie van het leerproces! De kern van het spel. Als je het mij vraagt gaat het om het bewaren van je evenwicht terwijl je op een dunne lijn loopt. Aan de ene kant verzuip je in die donkere gedachten en gevoelens. Je wórdt ze, vecht ermee om er vanaf te komen, tot je er helemaal in lijkt vast te lopen. Aan de andere kant ontken je ze, en duwt ze weg: wat er niet is, bestaat niet. Dan zet je ze achter een deurtje en komen ze je te pas en te onpas lastig vallen. We leren de gulden middenweg te bewandelen, die dunne lijn, juist door beide kanten voluit te ervaren.

Stap voor stap

We leren stap voor stap de donkere gedachten en emoties aan te kijken en te doorvoelen, zónder ze te zijn. We leren er van een afstandje naar te kijken zonder ze te ontkennen. De donkerte ís er, maar het is studiemateriaal, onderdeel van ons spel. En zo leren we dat alles wat we niet fijn vinden uit ons spel verdwijnt, als we ermee hebben gespeeld: als we het hebben gezien, gehoord, gevoeld en dus ervaren. Dan hebben we weer meer van onszelf leren kennen, en gaan we door naar de volgende spelronde. Ik wens je sterkte. Én ik wens je plezier.

Veel liefs, Nynke

PS: Heb jij het gevoel weg te zakken in donkere emoties, of ze niet aan te gaan terwijl je ergens voelt dat dat nodig is? Vind je het fijn als ik eens naar je luister en helderheid bied vanuit je verhaal? Je bent heel welkom voor een gratis online Losmaaksessie. Meld je aan op www.soultouching.nu/gratis/losmaaksessie en je zult merken dat je inspiratie en energie terugkomen zodat je weet welke stappen je wilt zetten.