#Durf te vragen… en over durven geven en durven halen

Laatst zei iemand iets over netwerken waarbinnen mensen vaak alleen maar komen halen. Dat kan knap irritant zijn wanneer je het idee hebt zelf te investeren door andere mensen te helpen met tips, ideeën of klussen. Ook in zíjn stem klonk irritatie door. Ik was geraakt. Achteraf bedacht ik dat ik me aangesproken voelde en dat zette me aan het denken: waarom kom ik eigenlijk halen zonder ook duidelijk iets te brengen? Is het laagdrempeligheid, gemakzucht?

‘Durf te vragen’
Er is ook een ‘komen halen’ met wat meer drempel: zoals de vorm ‘Durf te vragen‘. (bedacht door Nils Roemen). Dit is inmiddels een heel bekend fenomeen aan het worden, zowel op internet als in life bijeenkomsten. Het ‘durven’ in de titel, geeft aan dat een vraag stellen niet zo makkelijk is. Veel mensen zullen de ervaring hebben zich in zekere zin kwetsbaar op te stellen wanneer ze aangeven iets niet te kunnen of te weten en daar graag hulp bij krijgen. Het vraagt moed om ‘bij jou naar binnen te laten kijken’. En het vraagt zelfbewustzijn: je denkt na en initieert heel gericht een vraag die op dat moment specifiek iets toevoegt aan jouw wensen en behoeften. ‘Durf te vragen’ impliceert ook actie. Je hebt bij wijze van spreke de vorige twee stappen al gezet en wilt resultaat! Met de verkregen antwoorden op je vraag, wil je dus absoluut iets doen. Door je inzet: lef, zelfbewustzijn en bereidheid tot actie, komt deze vorm van halen vele malen sympathieker over dan ‘alleen maar komen halen’. Veel mensen reageren dan ook graag op een ‘Durf te vragen’-vraag (mits ze antwoorden hebben natuurlijk). Want ook dat is wat ‘Durf te vragen’ doet: het nodigt uit tot geven.

‘Durf te geven’.
Wat raakte me nou zo in die opmerking over ‘alleen maar komen halen’? Ik denk dat het te maken had met het oordeel dat ik erin hoorde: alleen maar halen zonder iets te geven, is fout. Ik ging bij mezelf na waarom ik zo ‘fout’ bezig was. En ik kwam tot de conclusie dat er schroom zit op mijn ‘geven’. Vandaar ook ‘Durf te geven’. Ook geven betekent jezelf laten zien. Of het nou gaat om een idee aangeven uit je eigen koker, een url die je doorgeeft… Alles wat je geeft en aan de wereld laat zien, zegt ook iets over wie je bent. Dit geldt voor de inhoud maar ook voor de wijze waarop je geeft, hoe vaak en aan wie. Dat maakt geven ook kwetsbaar: “Stel nou dat ze mijn tip belachelijk vinden, of allang kennen. Stel nou dat het contact dat ik wil voorstellen een totale mismatch is. Stel nou dat de oplossing die ik aandraag totaal niet passend is in de ogen van de vrager…” Enzovoort, en zo verder.
Mensen die ik gul en gemakkelijk zie geven, zijn in mijn ogen mensen die lekker in hun vel zitten. Ze weten zich gesteund door iemand of iets of beide. Ze hebben zelfvertrouwen en leven in de metafoor van overvloed.

‘Durf alleen maar te komen halen’
Als het klopt wat ik schrijf, dan is jezelf durven laten zien, kwetsbaar durven zijn, belangrijk zowel bij vragen als geven.
En misschien is het wel zo dat mensen die ‘irritant alleen maar komen halen’, eigenlijk laten weten: “Ik durf mezelf nog niet echt te laten zien maar ik wil graag participeren. Daarom ben ik hier.” Ook daar is lef voor nodig.
Misschien is het wel zo dat zij eigenlijk zeggen: geef me veel antwoorden en tips. Geef me aandacht. Geef me liefde.
En dan kan het zo zijn dat ‘vanzelf’ het moment komt dat die mensen ‘gevuld’ zijn met overvloed en zichzelf durven te laten zien, in vraag en antwoord, in halen en brengen. Want wat is nou lekkerder dan overvloedig zijn en jezelf kunnen delen zonder dat je ook maar een seconde nadenkt over een mogelijke afwijzing of tekort?

Hmm ja, autobiografisch, maar herkenbaar?