De verlichte mens

Verlicht is een woord dat steeds meer betekenis heeft gekregen lijkt het wel. Betekenis als in: lading. Waar het niet gaat over onze lampjes in huis en op straat, gaat het over die staat van zijn waar mystiek omheen hangt, het mysterie van onbereikbaarheid. En dus voor de zoekende mens al gauw iets om naar te willen streven. Net zoals die verboden snoeptrommel vroeger, die een magische aantrekkingskracht kreeg en coûte que coûte veroverd moest worden. Niet eens meer alleen om de inhoud, maar juist ook om de magie van dat wat zo ver weg lijkt. Daar wil je zijn!

Al zoekende komen we er steeds meer achter dat dat licht, nodig om te verlichten, gewoon in ons zit. Iedere cel in ons lichaam is ermee gevuld. Maar hoe komt het in een vrije stroom naar buiten? The proces of a lifetime.

Contractie

Je kent vast de ervaring van verlichtende momenten, zeker sinds je je leven bewuster leeft. Voor even valt dan de contractie weg, die zo verweven is geraakt met onze manier van zijn. Even maar, want we zijn over het algemeen nog één grote sluitspier lijkt het wel, aangespannen om maar niet teveel door te laten en daarmee controle te verliezen.

Maar we worden goed geholpen. Het licht ín ons roert zich steeds meer en steeds krachtiger, reagerend op het licht dat ons toevalt, het zonlicht, dat verandert en versterkt en meer en meer ruimte krijgt om rechtstreeks te stralen.

Ontsluiting

Het is niet zomaar iets, die verlichting. Hoe natuurlijk die staat van zijn ook is. Beeld je maar eens in wat je ervaart in een toestand van volledige ontsluiting om de weg vrij te maken voor het licht van binnen naar buiten en van buiten naar binnen. Stel je voor dat je een volkomen hol vat bent wat licht doorlaat, waardoor de ervaring dat er überhaupt nog een binnen en buiten zou zijn ook verdwijnt, waarmee uiteindelijk ook jij verdwijnt.

Jaaa, dat loslaten in ons, het is zo’n groots proces. En we doen het, iedereen iedere dag wat meer. Vaak nog ongemerkt maar steeds meer heel bewust en dus moedig. Want contractie zit diep, heel diep. Zelfs in momenten van heerlijke ontspanning, tijdens een massage misschien of in de sauna, of zo vlak voor het slapengaan (als er tenminste niets is wat je zorgen baart), zelfs in die momenten houden we nog veel tegen. Ook dan is de poortwachter in ons full time aan het werk en laat het licht maar met mate door.

Afbeelding van Karsten Paulick via Pixabay

De poortwachter

En de enige manier om met die poortwachter in gesprek te komen, is door geraakt te worden. Daarom is elke confrontatie, hoe klein en lullig ook (denk aan een vlieg die rond je hoofd zoemt of je kat die z’n nagels scherpt aan je bank), een directe deur naar ons sluit-reflex en daarmee naar de mogelijkheid om dat wat door ons heen wil als ervaring, weer wat meer toe te laten.

Geraakt worden

Die momenten van geraakt worden zijn goud, vooral wanneer ze je volkomen overvallen. Zo had ik, in al mijn goed willen zijn en doen, weer een ‘humbling’ experience (ik bedoel nederig makend maar vernederend zou hier ook op z’n plaats zijn). Totaal onverwacht kreeg ik de spiegel voorgehouden door een hond en iets zo banaals als mijn net opníeuw gewassen en gestreken (de tweede keer die week) witte broek. Ik had ‘m aangetrokken voor een afspraak ‘in het net’ die belangrijk voor me was, toen vlak ervoor een enthousiaste, loslopende hond besloot, meteen na zijn plons in het drekkige parkvijvertje, tegen me op te springen om me uit te nodigen te gaan spelen. Een hartgrondige f*ckhond rolde uit mijn mond. De eigenaar keek me verwonderd aan maar zei niks en liep door. Ik schaamde me, terwijl ik tegelijk heel hard mijn boze uitval probeerde goed te praten in mezelf.

Een lullig iets zou je zeggen, waar heb ik het over. En toch, ik werd geraakt. Iets mocht niet door, had mijn poortwachter besloten. Mijn witte broek moest perfect zijn. De afspraak moest perfect gaan. Maar het leven besloot anders. Dát, en die ontelbare andere voorbeelden van geraakt worden in onze dag, zijn de momenten die ons openen. Áls we ons ervoor willen openen. Het zijn de momenten die aangeven waar nog iets te raken valt in ons. Waar nog contractie is, om maar niet door te laten wat het leven in haar volheid via ons wil leven.

Moedig zijn we, zeker in deze tijd waar geraakt worden en geraakt zijn, zal toenemen vermoed ik. Moedig, op weg naar de verlichte mens, die we ergens zo goed kennen en waarvoor we onszelf stap voor stap weer ontsluiten.

Liefs, Nynke

PS: Waar word jij in geraakt? Wat komt keer op keer terug als thema misschien, in die zo ongemakkelijke momenten? Laten we ernaar kijken, ze verlichten en verhelderen. Om weer wat meer van jouw licht in de wereld te kunnen laten stromen.