De nieuwe geboorte

Al nodigt deze bijzondere tijd erg uit om over de Nieuwe Tijd de praten, die, zo geven heel veel mensen aan, met de grote conjunctie van de afgelopen wintersolstice werd ingeluid, dát is niet de nieuwe geboorte waar ik over wil schrijven. Ik heb veel te weinig kennis over de planetenstanden en bovendien kunnen anderen dat uitstekend. Er zijn talloze websites te vinden op internet.
Ook kerst staat natuurlijk in het teken van een geboorte. En ook dat ligt, net als de solstice, alweer achter ons.

Mijn vader

De zwangerschap en nieuwe geboorte waar ik over schrijf, gaan over het overgaan van mijn vader. Hij is 93 geworden dus een mooie leeftijd om aan iets nieuws te beginnen. De weg daar naartoe leek echt op een 9 maanden zwangerschap maar dan over een veel langere tijd uitgespreid. Hij is er naartoe gegroeid. En alhoewel hij niet echt sprak over spiritualiteit of zijn gevoelsleven, was hij een diepe voeler en een heel ‘verbonden’ iemand. Alleen vond hij dat eng volgens mij. Dus zat hij liever in zijn hoofd. Toch, zo tegen het moment van de ‘bevalling’ aan, die overgang naar dat nieuwe leven, kwamen er al wat weeën. En af en toe vertelde hij daarover iets aan mijn moeder.

Zo zei hij een paar dagen voor zijn dood: “Ik kan niet meer zo lang blijven maar ik laat je nu toch zo kort mogelijk alleen.” Hij was in die hele periode tot zijn vertrek, dat ongeveer twee jaar duurde, al twee keer echt weggeweest. Maar telkens kwam hij toch weer terug. De artsen stonden erbij en keken ernaar. Ze begrepen er niets van. Zo kan het gaan.

Hij vond het heel moeilijk om mijn moeder alleen achter te laten en diepte telkens die enorme wilskracht op, om weer terug te komen. Terwijl hij wel ervoer hoe vredig het ‘daar’ was. Niet dat ‘daar’ iets was zozeer, behalve dan vrede. Dat is wat hij erover kon zeggen. Hij was ook niet bang voor de dood. Maar hij vond de overgang eng, het afscheid, wat absoluut en onomkeerbaar iets totaal nieuws zou inluiden. Daar kon hij niet goed mee omgaan. Heeft hij nooit gekund. Verhuizen was ook altijd een ding.

Met vallen en opstaan

Zo ging de zwangerschap op weg naar zijn wedergeboorte met vallen en opstaan, letterlijk ook. Dan viel hij weer heel ongelukkig maar kwam telkens weer overeind. De zorg die hem omringde deze laatste jaren, was fantastisch waardoor een mooie band groeide tussen de geweldige zorgers en mijn vader, waar ieder op zijn/haar eigen wijze invulling aan gaf.

En dan… het moment van bevallen, van opnieuw geboren worden óf van overlijden, maar net hoe je ernaar kijkt. Hij koos een heel bijzonder moment: middenin de grote conjunctie van deze wintersolstice, luidde hij zijn overgang in. En na, nog een laatste aarzeling, liet hij zich stil en moedig en in alle vredigheid meevoeren naar zijn nieuwe leven. Zo vredig dat ze in de ochtend eigenlijk niet meteen in de gaten hadden dat hij was gegaan. En toch was het zo.

Niets dan vrede

Toen ik hem zag een paar uur later, nog heerlijk in zijn eigen bed, straalde hij niets dan vrede uit. Zijn gezicht leek jonger, de rimpels waren bijna weg.
Ik kon in het begin niet nalaten alsmaar zijn hand vast te houden en over zijn hoofd te strijken. Zijn weerbarstige oude grijze haar een beetje fatsoenerend. Ijdel is hij altijd geweest. Zijn kam moest overal mee naartoe.

Het is best even wennen om gewaar te worden dat zijn lichaam niet meer op en neer gaat, met de beweging van zijn adem, terwijl verder alles nog hetzelfde lijkt. Zijn anima, zijn ziel, is natuurlijk verdwenen. Die ziel die via de adem het lichaam ‘animeert’. Opeens is me dat nu heel helder: die animatie, die ademtocht die onze ziel vertegenwoordigt. En hoe makkelijk het dus eigenlijk is om contact met onze ziel te leggen, puur door het volgen van die ademstroom.

Helend

Heel bewust voelend, wat zo bij mij hoort, ervaar ik het als helend om deze stadia van afscheid een stem te geven. Eerst die enorme golf van liefde die ik voelde voor mijn vader, die ik vanaf mijn pubertijd eigenlijk niet meer goed met hem kon delen. Hij begreep pubers niet echt en trok zich terug. Maar opeens stroomde alles weer. Wat een heerlijk gevoel. En natuurlijk kwamen de huilbuien, gewoon tussen het geregel door. Pure reiniging, zo leerde Peter Delahay mij ooit.

Een nieuw contact

En na deze eerste momenten is er nu een nieuw contact met hem. Al ervaar ik niet dat hij nu opeens boven me hangt ofzo. Wat ik wel ervaar is een prachtige vrije, onvoorwaardelijke, vredige en lichte, bijna vrolijke energie die om me heen is of in mij. Ik noem het ‘De grote Geest’. Het is niet meer mijn vader. Ik zie het als die energie die in hem zat, en nu weer vrij is. En dat geeft me een impuls: om me ook zo vrij te voelen, ook al zit ik nu in dit lichaam en hier op aarde. ‘Hij’ stimuleert me om in mijn midden te blijven, in mijn integriteit en zuiverheid. Ik lijk daar telkens even op gewezen te worden. Heel luchtigjes. Daar in mijn midden ís immers die vrijheid? En die liefde, die vrede en die vrolijkheid… Daar is alles.

Ik geniet van ‘mijn vader’ die is gaan hemelen en opnieuw is geboren. Ik geniet van de heldere aanwijzingen. Of ik ze opvolg is natuurlijk vers twee. Zo makkelijk is dat immers niet altijd in dit gedoe van aardse dingen. (Zo blijken mijn moeder en ik opeens positief getest en ben ik ziek. Dat wordt dus een afscheid vanachter de computer, ook voor mijn broer.) Maar ik doe mijn beste best, vader.
Ben ik toch weer even kleine Nynke, die het fijn vindt als haar vader trots op haar is. En diep in mijn hart, weet ik natuurlijk dat hij dat is.

Liefs iedereen, heb een prachtige nieuwe geboorte naar 2021. Houd je midden en ervaar hoe gedragen je bent. N