De helende beroving

En opeens gebeurt het weer. Een beroving. Ik ben zo’n vier keer beroofd van mijn tas met inhoud. Eergisteren was het weer raak. Het was weer zo eentje waar ik absoluut niets van merkte. Deste groter mijn verbazing. Heel vervelend natuurlijk vanwege het gedoe met het blokkeren van pasjes en opeens niet kunnen bellen. En tegelijk: wat een helende ervaring, wat een inzichten, wat een uitbraak uit een sleur, die ik me niet eens bewust was.

Verlies en rouw-fases

Het waren de overbekende fases die ik in ijltempo doorliep. Eerst ontkenning: nee hoor, mijn tas is niet weg. Alsof mijn compleet lege fietstas geen boekdelen sprak. Maar in mijn ontkenning fiets ik de weg terug naar mijn logeeradres. Dit speelt in Amsterdam dus alleen al het idee een ‘verweesde’ handtas met inhoud keurig ‘per ongeluk’ langs de weg te zien staan, wachtend op mij, is vrij hilarisch.

De volgende fase bij mij was nog niet de boosheid maar het gevecht aangaan. Hup, actie: passen blokkeren, telefoon en OV-kaart ook en naar het politiebureau. Daar, tijdens de eindeloos durende sessie van aangifte doen (2,5 uur in totaal, had ik nou zo exceptioneel veel in mijn tas?) kwam de boosheid en, heel eerlijk, kwam dat af en toe een beetje naar buiten tegen de ambtenaar in dat eindeloze aangifte-proces. Excuses.

Dat daarna een echte depressie volgde, kan ik niet zeggen. Wel een nacht vol afwisselende golven van boosheid, angst, ongeloof en al een beetje aanvaarding.

Aanvaarding

De meest prille aanvaarding kwam eigenlijk in de vorm van inzichten: stel nou dat dit niet was gebeurd, dan was ik doorgegaan in het stramien van mijn planning. Dit is een bekend stramien want ik plan eigenlijk best veel, werd ik me bewust. Het klopt wel dat ik weinig moment in een soort ‘niks’ zit. En ik realiseerde me dat ik dat ‘niks’ eigenlijk niet toelaat. In plaats daarvan vul ik mijn dagen, weken en maanden met een zorgvuldige regie die zelfs korte ontspanningsmomenten ‘van niks’ ínplant in plaats van ze te laten ontstaan. Dodelijk als het gaat om het verkrijgen van inzichten, creativiteit en groei, wat juist vaak ontstaat uit het ‘niks’.

Inzicht

Dit alles flitste in mijn bijna slapeloze nacht voorbij. Uit mijn routine geknald, zag ik opeens in mijn geestesoog iemand die als een soort loonslaaf in dienst is van iets of iemand, strakke uren maakt en daar niet echt blij van word. Ook realiseerde ik mij hoe welkom de afwisseling was van het incident: de uitdaging om ‘het varkentje eens even te wassen’. Om alle regelding efficiënt (dat dan weer wel) uit te voeren. Het gaf me een boost van zelfvertrouwen. En dat ken ik ook wel van mezelf: als er echt stront aan de knikker is, dan blijf ik kalm, neem een gezonde afstand van de situatie die voorligt om helderheid te krijgen. En dan regel ik wat er geregeld moet worden. Ook vraag ik hulp waar dat nodig is en zorg ik dat de situatie weer stabiliseert. Niet alleen bij kleine incidenten zoals deze maar ook bij grote en zeer bedreigende. Ook die heb ik meegemaakt.

Beloning

Deze beroving kost me dus niet alleen maar brengt me ook. Zoals een groot inzicht als het gaat om de routine die me vasthoudt, bewustzijn dat ik te vertrouwen ben in heftige situaties en bovendien een hernieuwd perspectief op de vervangbaarheid van spullen. Ook spullen waar de meest dierbare herinneringen aanzitten. Het blijven spullen en met het doorlopen van de rouw-fases, ebt de gehechtheid weg. En daarmee ontstaat ook weer ruimte voor iets nieuws. Loslaten en overgave. Twee woorden die, zeker tegenwoordig, in coachingland vaak voorbijkomen en die me weer even hun betekenis hebben laten ervaren. Ook dat waardeer ik.

Dankbaar

En last but not least is er dankbaarheid: het had veel erger gekund. Dat denk ik vaak als me iets overkomt. Het had veel erger gekund. En met deze dankbaarheid kom ik weer terug bij mijn vertrouwen. Ergens wordt er altijd goed voor me gezorgd. Komt alles op z’n pootjes terecht en keer ik altijd weer terug naar huis. Mijn fysieke thuis (van dat moment) maar zeker ook het thuis in mezelf. Want mijn pad is weliswaar grillig en diffuus, maar wanneer dankbaarheid en vertrouwen opduiken, ben ik thuis. Dan ervaar ik in dat moment dat me niets kan gebeuren.

Hoe ervaar jij thuiskomen of thuis zijn bij jezelf?

Wat doe je daarvoor of juist niet? Leuk als je dat hier met met wilt delen. Dank je wel.

Als je het fijn vindt om in gesprek te gaan als je het even niet meer weet en vastloopt, als je ‘thuis’ kwijt bent op dit moment of om te sparren over jouw proces van thuiskomen, meld je aan voor een gratis Losmaaksessie van 45 min. Je krijgt helderheid, opluchting en ontspanning en je voelt een nieuwe focus om mee aan de slag te gaan. Ik spreek je heel graag. Groet van Nynke