Schaduw-werk
Misschien ken je de term ‘schaduwwerk’. Je kunt het therapeutisch of spiritueel werk noemen: het aandacht hebben voor díe aspecten van jezelf die zo pijnlijk voor je zijn wanneer ze aan de orde komen. Het zijn voor een buitenstaander vaak ‘gewone’ dingen die bij het leven horen. Bijvoorbeeld wanneer je terecht wordt gewezen door een collega of je partner, misschien zelfs wel door je kind. Maar voor jezelf raakt het iets dat recht in je schaduw prikt, ongenadig hard.
Het maakt in dit voorbeeld dan niet uit of de terechtwijzing hout snijdt of niet. Je ervaart pijn, boosheid, woede. Of je schiet misschien in een angstreflex en krimpt als het ware in elkaar, alsof je weer kind bent.
Afwijzing, nog zo’n diep schaduw-aspect. Bijvoorbeeld wanneer je een feestje hebt georganiseerd, waarbij je echt over een angstdrempel heen moest om dat überhaupt een keer te doen. En… dan zegt de een na de ander af en zit je op het moment suprême met één gast en een hoop hapjes. Dat kan er zó inhakken.
Maar het kunnen ook kleinere dingen zijn die je raken in je schaduw. Een keer, alweer een tijd geleden, fietsend door de stad, recht tegen de harde wind in, bootste een groepje tieners mijn lichaamshouding na: diep gebogen over mijn stuur. Ze staken zo de draak met me. Onmiddellijk voelde ik diepe schaamte in me opkomen: ik ben stom, lelijk, raar, ….. en zo nog een aantal. Tot, en daar draaide geraakt worden bij mij dan altijd op uit, ik beland bij: ‘ik mag er niet zijn’. Werkelijk niet bedoel ik dan. Geen permissie hebben om hier aanwezig te zijn, op deze aardbol, als dit mens. Dat ik er nog ben is een wonder, omdat ik telkens door de mazen weet te glippen, zo ging het dan in mijn hoofd tekeer. Gelukkig is die stem weg, wat niet wil zeggen dat ik niet meer wordt geraakt.
Deze aanrakingen roepen gevoelens van diepe angst in ons op. Een angst die wijst naar alle laagjes van onszelf die we nog niet helemaal aan het licht hebben gebracht.
We willen die laagjes niet voelen…
…, die verwijzingen naar ervaringen, vaak in ons jonge leven, die zo heftig waren, dat we ze geparkeerd hebben. Meestal zijn we het ons niet eens meer bewust dat we onze gevoelens proberen te omzeilen gedurende de dag. En ook hóe we dat doen, hebben we vaak niet meer in de gaten. De perfecte en verfijnde strategiën die we in het leven hebben geroepen om onze wond te verbloemen, er zijn boeken over volgeschreven en eindeloos veel methodieken aan gewijd.
En zelfs in begeleidings-sessies met een therepeut, coach, healer of wat dan ook, weet dat onderbewuste van ons vaak nóg om de hete brij heen te draaien. Ja, er worden dingen aangeraakt misschien: je huilt bijvoorbeeld, gooit je woede eruit of hebt diepe ‘aha-momenten’ vol inzicht over wat er toen is gebeurd en waarom je reactie zo diep gaat. Maar werkelijk de afwijzing, de terechtwijzing, de diepe schaamte of hartenpijn doorvoelen en ontkrachten, is vaak een kwestie van die bekende ui die we blijven afpellen.
We worden een handje geholpen
En ik heb het idee (en heel veel mensen met mij) dat we dat in versneld tempo aan het doen zijn vandaag de dag. Het lijkt wel of de energie waarin we ons bevinden ons vriendelijk maar beslist een handje aan het helpen is om die ui gewoon kordaat in mootjes te hakken. Om de pleister die door ons zoooo zorgvuldig is aangebracht, met een ruk van de wond te trekken, in plaats van millimeter voor millimeter.
De energie die we steeds meer ervaren, is er een die omwoelt en aan het licht brengt. Geen enkele strategie blijft gespaard. Als ik me, zonder het perse in de gaten te hebben, nog ergens achter probeer te verstoppen, dan drukt er bijna meteen wel iemand op mijn knop waardoor ik weet: Nyn, je hebt weer eens iets in jezelf aan te kijken.
De lieve vrede bewaren
Zo kan ik bijvoorbeeld in een bepaalde situatie inslikken wat ik écht onder woorden wil brengen, om toch maar de lieve vrede te bewaren. Want stel dat het verkeerd valt, wat ik zeg. Met Weegschaal als sterrenbeeld en ascendant, gaat dat bijna reflexmatig. Kwam ik hier een poos geleden nog heel vaak mee weg, nu is er bijna meteen iemand getriggerd. Het is alsof we in sneltreinvaart telepathisch leren te communiceren met elkaar. We lezen en voelen in andersmans schaduw, ook als we dat totaal niet beseffen. En we drukken in onze reactie exact op díe knoppen bij elkaar die onze angstreflexen aanzetten. Aauw, weer iets om los te laten.
Open en bloot
Maar wat ook steeds vaker en sneller gebeurt is dat we door onze eigen gebouwde mand vallen. Dat is het punt waarop we zo moe zijn van het verstoppen van een deel van ons, dat het gewoon niet meer gaat. Het vasthouden aan onze strategieën is gewoon te vermoeiend geworden. En er breekt als het ware iets open in ons. Alsof we onze armen spreiden en luidkeels schreeuwen: “Hier ben ik!!!!!” “This is me!!!!!” “Joehoehoehoe!!!!”
Open en bloot staan we daar opeens. Wat een heerlijk bevrijdende ervaring. Bevrijdend, omdat de diepe angst, het verdriet, de pijn en de schaamte in een helder moment opeens kunnen worden binnengelaten en omarmd. Als het na lange tijd goedmaken met een uit het oog verloren vriend(in). Eindelijk: ze is hij (zij) er weer. Welkom, welkom. Waarom zijn we eigenlijk ooit gebrouilleerd? Waar was dat nou voor nodig? Ja, waar was het verstoppen van dat deel van ons eigenlijk voor nodig? Jee, wat een opluchting: dat hoeft niet meer!
Een rotsvaste fundering, tot….
We realiseren ons in dat moment dat die omarming van onszelf een rotsvaste fundering slaat onder ons mens-zijn. We wijzen onszelf in dat stuk niet meer af en daarmee heeft iedere afwijzing van mensen om ons heen, ook geen voedingsbodem meer.
Tot… iemand weer een laagje heeft gevonden: toch nog een ‘Dat wat niemand mag zien’. Toch nog een uienschilletje, al is het een dunnetje, die ons komt verrassen. Maar, inmiddels zo gepokt en gemazeld in dit schaduwwerk en uien hakken, spreiden we onze armen bijna meteen: “Kom maar pijn, angst, verdriet en schaamte. Kom maar binnen. Je bent zo welkom. Schuif aan en vertel. Waar ben je al die tijd geweest?” En je luistert, glimlachend, je hart open voor deze mooie her-één-iging.
Liefs van Nynke
PS: Vind je het fijn samen in jouw schaduw te kijken omdat je blinde vlekken ervaart, iets waar je zelf niet bij lijkt te kunnen komen? Meld je aan voor een gratis kennismaking. Dan neem ik snel contact met je op en creëren we helderheid.
Geef een reactie