Sinds kort volg ik berichten op sites en fora over duurzaam HR-beleid. Duurzaamheid waar het gaat om energiebesparing, cradle to cradle etc., heeft mijn interesse alleen kon ik het tot nu toe niet inpassen in waar ik vanuit mijn passie mee bezig ben. En dus bleef het een soort ‘todo-ding’ op mijn lijst, met name wat betreft mijn eigen ‘footprint’ in de wereld. Maar nu beginnen duurzaamheid en ik naar elkaar toe te groeien.
Mijn passie gaat over: authenticiteit bij mensen (en mezelf), drijfveren van mensen (en die van mij) en hoe verhouden mensen (waaronder ik) zich tot elkaar en tot zichzelf. Dat wil ik begrijpen en aanraken, met name door met mensen in gesprek te zijn, naar ze te luisteren, ze te observeren. Gelukkig is dit ook mijn werk: ik leer mensen die stress ervaren in hun werk bijvoorbeeld, om vanuit rust, ontspanning en duidelijkheid bezig te zijn iedere dag, door zoveel mogelijk ‘thuis’ te zijn of authentiek. Thuis zijn is fijn en het maakt helder wat iemand werkelijk wil, wat hem drijft. Dat biedt grote kans op het ervaren van geluk, is mijn stellingname.
Duurzaam, betekent volgens Van Dale: 1. lang durend 2. weinig aan slijtage of bederf onderhevig. Duurzaam HR-beleid zou dan moeten gaan over lang durende inzetbaarheid van mensen in een organisatie.
Of eigenlijk een lang durende inzet van mensen. En volgens mij raakt Duurzaam HR-beleid daar aan authenticiteit. De inzetbaarheid van mensen roept bij mij nog steeds het beeld op van ‘puppets on a string’: de organisatie die van bovenaf bepaalt waar en hoe mensen in te zetten. Een organisatie kan er zijn best voor doen die inzetbaarheid te verlengen door mensen zaken aan te bieden als scholing, training, coaching, ontwikkelingsgesprekken etc. Maar de inzet van mensen die leg je niet op van bovenaf. Inzet is iets intrinsieks volgens mij. Dat komt uit je ‘thuis’. “Waar wil ik mijn energie instoppen of in-zetten?” Dat gaat over willen en niet zozeer over moeten. Dat gaat over wie je in wezen bent. Daarover in gesprek zijn en daarover het onderzoek aangaan is volgens mij de basis van duurzaam HR-beleid.
De inzet van mensen, vanuit wie ze in wezen zijn, laten zien in een organisatie is een kunst. Want het vraagt moed dit voor te leven als manager of directie en het vraagt moed de ander te verleiden de huisdeur open te zetten en naar binnen te laten kijken. Een kunst, geen kunstje, geen gekunstel.
Koos Oldhoff heeft hier een mooi artikel over geschreven. Download Koos Oldhoff – Duurzaam HRM
Mooi hoe je dit beschrijft Nynke. Mijn ervaring is dat duurzaamheid pas echt werkt als je het bij de mens oppakt. P.S. ik werk mee aan dit project: http://www.ourcommonfuture.nl/nl/welkom/ In het werkgroepje ‘werk’ ís nog plek voor visionaire mensen.