… wat doe je dan? Wat we meestal doen is onszelf eerst de ruimte geven om enthousiast te worden: je gaat je een beeld vormen van werken op een manier die past bij je idealen. Je geeft jezelf de ruimte om daar een goed scenario bij te bedenken: werk dat je inhoudelijk raakt, bezigheden die inspiratie opleveren, waar je het letterlijk warm van krijgt, collega’s die naar je luisteren omdat je hen aansteekt met je enthousiasme en die jou omgekeerd weten te enthousiasmeren. Ja, zo gaat het eruit zien. Zo moet het worden!
Dat beeldvormen lukt, het scenario is rond, maar dan? Je praat erover: met je partner, je beste vrienden. En… daar zijn de eerste advocaten van de duivel. Hoe goed bedoeld, je merkt dat je de beren op de weg die zij zien, ‘opeens’ ook in beeld hebt. En bij de zoveelste beer raak je wat ontmoedigd over je plannen. Je begint het er minder over te hebben.
Ondertussen gaat je werk door, ben je druk met afspraken en sociale contacten, sporten, huishoudelijkheden en na een tijdje, na de zoveelste beer, ligt je verlangen te versloffen op je spreekwoordelijke plank.
Er is al veel geschreven over dit fenomeen. Marinus Knoope heeft met zijn ‘Creatiespiraal’ bijvoorbeeld erg aan de weg getimmerd rondom het creëren en realiseren van je dromen. Ook op de verschillende sociale media vind je een schat aan bronnen waarin mensen hun eigen weg beschrijven van droom naar daad (en realisatie) en dat zijn dan de zgn. ‘slagers’, de mensen die het lukt.
Jij zit op dat andere punt, dat punt dat de berg nog niet beklommen is, de verandering nog niet gerealiseerd en van niemand ook maar de kleinste garantie dat het ooit gaat lukken… 
Voor tips en trucs, het model van Marinus, de vele ‘reisverslagen’ van je medeveranderaars, daarvoor kun je bij hen terecht op het web of in een echte ontmoeting wellicht.
Waar het mij om gaat is niet dat je daar komt waar je droom nu over gaat. Het is niet dat ultieme resultaat. Wat ik met je wil delen is dat je de berg al over bent, puur en alleen omdat je bijvoorbeeld dit leest, of je op deze site aan het verdiepen bent en tijd vrijmaakt om bezig te zijn met wat er van binnen in je leeft. Die afstemming, dat bewust-worden, dát is de berg. Daar gaat het over. Dat is mijn boodschap.
Het grote verschil tussen gelukkige mensen en niet-gelukkige mensen gaat uiteindelijk over die afstemming met jezelf. Daarin zit de bevrediging die leidt tot het ervaren van geluk omdat je jezelf hebt laten weten: Ik zie JOU! Ik luister naar JOU! Ik ben er voor JOU! Van daaruit heb je vervolgens de energie om te gaan realiseren en te manifesteren. En is de manifestatie daar? Dan ben je alweer bezig met het volgende… toch?
De beren op de weg, die zijn eigenlijk, als je heel eerlijk bent, alleen in beeld wanneer je het contact met jezelf even niet hebt: wanneer je wat een ander zegt tot norm verheft, wanneer je het resultaat belangrijker maakt dan de weg, wanneer je jezelf veroordeelt omdat je nog niet bent waar je had moeten zijn… Maar van wie?
Ik zal de laatste zijn die zegt dat onderweg zijn altijd leuk is. Maar geluk is ook geen constante en bestaat bij de gratie van minder gelukkige momenten of momenten dat je je niet eens bewust bent dat je iets voelt. Onderweg zijn is bewegen, van alles tegenkomen en ervaren, je laten verrijken. Net als op vakantie. Ook dan word je uitgedaagd: lekke band, verregende tent, portemonnaie gerold, enz. enz. En toch blijft vakantie een aantrekkelijk vooruitzicht.
Aandacht voor het proces brengt mooie vaak verrassend mooie resultaten. Aandacht voor de resultaten, brengt lang niet altijd een mooi proces.
Geef een reactie