Kiezen is leven

We lezen in het weekend de bijlage van het Financieel Dagblad, FD persoonlijk heet het. Onder het genot van een espresso, met schuimkopje, en een croissant van het Vlaamsch Broodhuys, sla ik dan weer vol verwachting het blad open.

Niet dat het zo’n fantastisch tijdschrift is. Het is meer de koppeling aan het moment: het begin van een weekend, koffie, croissant en dan… beginnen met het eerste item, het droomweekend. Vaste prik. Dit gaat over een weekendverslag door een meer of minder bekend iemand, maar nooit zomaar een doorsnee Nederlander. De ondertitel is: ‘Een ideale agenda zonder beperkingen van tijd, afstand of geld.’ Dat klinkt heerlijk toch?

Ook daarna volgt iets dat ik graag lees: de column van Pia de Jong. Een soort luchtige alledaagsheid vermengt ze met het raken van een gevoelige snaar. Dit is mijn favoriete manier van vertellen: levensthema’s brengen op een manier die soepel valt. Zoals je een kind spruitjes leert eten, ‘verpakt’ in appelmoes.

Deze pagina’s raken me. Wat zegt dat over mij? Ik houd van reizen, van culturele ontdekkingen in mooie, vaak Europese hoofdsteden. Van wegdromen aan idyllische stranden, van natuurtochten die je laten ervaren hoe klein je bent. Ik houd ervan te worden geraakt.

Deze week kwamen in het item ‘Reportage’, expat-kinderen aan het woord. ‘Altijd onrust’, luidde de titel. Aan het woord onder andere Annechien van Blom. Ook haar verhaal raakte me. Een citaat: ‘In een groep voelde ze zich vaak de buitenstaander.’ Van Blom: “Dan dacht ik: zij weten hoe het moet.” ‘Nu ze ouder is, spreekt ze zichzelf toe dat zij er net zo goed bij hoort.’ En verderop: ‘Veel voormalige expatkinderen ervaren een identiteitsworsteling.’ Van Blom wordt later nogmaals geciteerd over wanneer ze aan haar toekomst denkt en dat is bij mij een schot in de roos: “Ik heb wel altijd het gevoel: dat moet nog gebeuren. Alsof ik altijd in een tussenfase zit. Ja, ik heb een groot tussenfasegevoel.”

Ook ik heb een sterk ‘tussenfasegevoel’. Al heel lang. En nog veel langer ook het ‘mijn-leven-moet-nog-beginnen’-gevoel. Er staat iets te gebeuren. Er komt iets op mijn pad, en dan… Ja, wat dan? Wat ervaar ik als mijn leven (eindelijk) begint? Waarop wacht ik nu in de coulissen? Voor ik het weet zet de slot-akte in en valt het doek. Applaus (als het meezit), einde verhaal. Of ben ik zelf aan zet? Begint mijn leven wanneer ik daarvoor kies? Is kiezen, leven?

Leven is in ieder geval voortdurend kiezen. Dus wat ik doe, is ook een keuze: de keuze voor de tussentijd en het verwachtingsvolle gevoel levend houden. Me niet verliezen door de ‘fast-forward’ knop in te drukken omdat ik bezig moet zijn, moet leven, moet kiezen, moet doen, want ik leef maar een keer… Misschien is leven wel bewust kiezen. Me bewust zijn van mijn keuze en er helemaal achter blijven staan, onvoorwaardelijk. En als dan blijkt dat ik het toch anders wil? Nou dan kies ik toch opnieuw, bewust…

Bewust gekozen is bewust geleefd!