De Droom

Ik had een droom… Een hele bijzondere. De meeste dromen zijn wel bijzonder volgens mij, omdat ze tappen in een veld van informatie dat we niet iedere dag bewust benutten. Graag zou ik meer willen leren over dromen: hoe ze te interpreteren, hoe ze te gebruiken in mijn dag, etc. Dus, wie me daarin wijzer kan maken, is super welkom. Een van de tips die ik heb gehoord is je droom opschrijven zodra je wakker (genoeg) bent, ook al is het midden in de nacht. Ik heb het maar ingesproken in mijn telefoon. Hier is de kern.

Afbeelding van Leandro De Carvalho via Pixabay

De oproep

Ik was in een grote ruimte, met veel mensen. Bekende en onbekende mensen. Er waren verschillende ruimtes ook. Iedereen was dingen aan het doen, met elkaar en alleen. Ik was, zoals ik dat van mezelf in dromen ken, alles en iedereen aan het observeren. Dit wéét ik van mezelf, zowel ín mijn droom alsook wanneer ik weer wakker ben. Altijd maar observeren.

Opeens veranderde er iets in de energie. Er was een soort oproep. En nu volgt iets heel raars maar het hoort bij mijn droom dus ik schrijf het gewoon op: we werden opgeroepen om dood gemaakt te worden. Dat hoorde nou eenmaal bij die realiteit waarin we waren. Er waren teveel mensen of zoiets. In ieder geval moest een heel aantal dood. En het rare was dat niemand in paniek raakte. Iedereen onderging het gelaten. We moesten onszelf in een centrale ruimte opstellen en op stoelen gaan zitten. Telkens wanneer er mensen waren afgevoerd (kennelijk naar de plek waar je dan werd doodgemaakt. Hoe, weet ik niet.) dan schoof de rest door. Net zolang tot je aan de beurt was.

Mij bekroop de gedachte, weet ik me nog scherp te herinneren, dat dit toch wel een beetje beklemmend was allemaal. Alsof we massaal een fuik inzwommen. Maar niemand kwam in opstand. Er was ook geen politie of bewaking. Noch was er iemand aanwezig die dit bevel had gegeven of een vertegenwoordiging daarvan. Kennelijk was het duidelijk dat dit gewoon ging gebeuren. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, de volgende stap van de mensheid of iets dergelijks.

Ik ga dit niet doen!

De ruimte waarin we bij elkaar kwamen, leek op een soort aula. Misschien toverde ik dat mijn droom in, door mijn herinneringen aan begrafenissen en crematies die ik heb meegemaakt. En er stond een spreekgestoelte voorin de ruimte. Iedereen die dat wilde, mocht nog wat zeggen voor hij of zij ging.

IK ging wat zeggen… Heel spannend was het. Ik ervoer een dikke, opgezwollen keel (die ik ’s morgens na het wakker worden nog voelde). En ineens stond ik daar. En zei dat ik niet ging! Ik ging gewoon niet. Alles in mij zei ‘Nee!’ Totaal niet bezig met consequenties of gevaar door mijn weigering, stond ik dit doodleuk te verkondigen. “Ik ga dit niet doen. Ik ga hier niet in mee!”

Vrijheid

En wat er toen (nog steeds in mijn droom dus) gebeurde, was heel bijzonder. Alles bleef doodkalm. Er was niet eens heel veel aandacht voor mijn optreden. De zaal was nog steeds rustig, gedwee, mak als schapen naar de slachtbank. Mijn uitspraak had maar een kleine rimpeling als effect. Beduusd door deze anticlimax, nadat mijn hart zo hard in mijn keel had geklopt, stapte ik weg van het spreekgestoelte en begon de zaal te verlaten.

Toen pas werd ik zenuwachtig: wat als ik werd tegengehouden? Wat als ik zou worden gepakt? Wat als…

Maar er gebeurde niets. Ik kon gewoon doorlopen. En er kwam nog iemand bij en nog iemand en meer mensen. Niemand hield ons tegen. Het kón gewoon. Het kiezen voor die eigen vrijheid, kon ik gewoon zelf doen. En anderen konden dat ook. We dáchten dat er geen andere weg was dan meegaan met de groep, de stroom, dat wat het collectief deed. Maar op het moment dat we het probeerden, bleek er een deur naar buiten en buiten was…. Vrijheid!

Daar stopte de droom. Waarna ik dus, nog beduusd van de helderheid ervan, maar begon in te spreken in mijn mobiel. “Niemand beschikt over mij. Ik prik door de bel heen.” hoor ik later terug. En: “Laat iedereen zien dat je vrij bent.” Terwijl ik dit schrijf en de droom voor mezelf uitleg, bedenk ik me dat er dus kennelijk (nog steedsJ) onbewuste lagen zijn in mij, van waaruit ik zomaar een collectief gedachtengoed volg. Zelfs als het dwars ingaat tegen mijn welzijn.

Een ongelooflijke innerlijke kracht

Heel veel mensen volgen een (of het) collectief; gelaten, gedwee, onbewust maar ook deels bewust denk ik. En hoewel velen van mening zijn dat de grootste angst van de mensheid de dood is, heb ik het idee dat de angst om buiten de groep te vallen, een nog grotere is. Want wat als je volkomen op jezelf staat? Wat doe je dan? De mensen die zoiets dergelijks hebben ervaren omdat ze uit een collectieve energie zijn gestapt, geven vaak aan dat het ze ontzettend veel heeft opgeleverd, zoals een diep ervaren gevoel van vrijheid. Maar ook een einde aan vele angsten en een besef van een ongelooflijke innerlijke kracht. Een kracht die vaak als Liefde wordt ervaren! Het kiezen voor je eigen weg maakt dan niet militant. Eerder het omgekeerde: het geeft zo’n wezenlijke verbinding met jezelf dat daarin de eenheid van alles wat bestaat de boventoon voert. Die ervaren Eenheid, die Liefde in zich draagt voor alles en iedereen, komt vrij door jezelf op dat niveau van Eenheid en Liefde te leren kennen.

Garanties zijn er niet!

Alleen het punt is: garanties voor dat je zoiets gaat ervaren wanneer je uit de groep stapt en je eigen pad kiest, die zijn er niet. Het is en blijft uiteindelijk altijd een keuze die je diep van binnen te maken hebt, niet door buiten je te kijken. Wat kies je? Kies je voor zekerheid? Voor dat wat je kent? Kies je voor wat je denkt dat je móet kiezen? Of misschien voor dat wat spiritueel juist is, wat je van anderen hebt afgekeken. En hoe kies je? Kies je berekenend, impulsief, vastberaden, weifelend? Wat kies je en hoe kies je, ieder moment van je dag?

De keuze vanuit je ziel, is niet meer een keuze

De grap is volgens mij, dat de meest echt eigen keuzes, die keuzes die recht uit je ziel komen, niet eens meer een keuze lijken te zijn. Het is meer een weten, een twijfelloze, diep ervaren waarheid. Een rusten in wie je werkelijk bent als bewust zijn. Daarom gaat er van mensen die daarin leven ook altijd een enorme rust en helderheid uit: de keuzes zijn al gemaakt als het ware, ieder moment weer. Er is geen afstand meer te overbruggen tussen hoofd en hart, tussen ego en ziel. Instant vertaalt je Zelf haar aanwezigheid in je dagelijkse doen en laten.

Is vrijheid enger dan de dood?

Die vrijheid van Zijn, zou die enger zijn dan de dood? Of ís de dood (als metafoor) juist de toegangsdeur naar die vrijheid van Leven waarnaar we zo intens verlangen?

Ik had dus een droom… waarin weer een oud stukje van mij is doodgegaan, en een nieuw stukje tot leven gewekt. Opnieuw heb ik een deur geopend en betreed ik een nieuwe ruimte. Mijn transformatieproces is geen groots en meeslepende happening, weet ik inmiddels. Centimeter voor centimeter schuif ik door, niet naar mijn dood, maar mijn vrijheid tegemoet. Ik dagdroom nog even verder.

Veel liefssss, Nynke