Vorige week was ik op retraite in Spanje. En zoals het meestal op retraites gaat: de energie bouwt zich op. Komen we allemaal binnen in een soort afwachtende spanning, met nog veel ‘deurtjes’ naar onszelf en elkaar gesloten. Dag na dag openen die deurtjes zich en komt de hele groep in een openheid en verbinding terecht die voelt als een soort 24-uurs verliefdheid. Maar dan zonder het gedoe eromheen (houdt ‘ie wel van me, houdt ‘ie niet van me… moet ik bellen of appen of juist niets doen…?)
Ons lichaam, onze ademhaling en de waarnemer
Telkens opnieuw werden we uitgenodigd om terug te keren naar onze ademhaling, onze voeten op de grond, billen op de stoel en rug tegen de leuning. Ach je kent het wel. Dat wordt zo vertrouwd, zodra je besluit je leven bewust te leven en waar te nemen in ‘de stille ruimte’, de helderheid die we in wezen zijn. Maar wie is het die dat allemaal observeert, is dan de volgende vraag? Wáár is ‘het’? Is ‘het’ hij of zij? En als vanzelf zoom je uit, naar dat wat waarneemt.
Vanuit de waarnemer die het lichaam verkent, werden we uitgenodigd de grénzen van ons lichaam verkennen. En… die grenzen bleken keer op keer gewoon te vervagen. Of liever, te verdwijnen. Nog sterker, ze waren er helemaal niet. Vanuit de waarnemer bleek ons lichaam grenzeloos. En in die grenzeloosheid word je je echt bewust van wie je werkelijk bent: onmetelijk in afmeting, slechts bewustzijn, iets dat waarneemt en een voortdurende waarneming voortbrengt. Het is de creator. Dat wat schept.
Die waarneming is allesomvattend. Je realiseert je dat alles wat je aantreft in je realiteit niets anders kán zijn dan ‘het’ alles, wat je zelf bent. Je kunt niets waarnemen buiten jezelf want je bent alleen maar die waarneming, … die alles waarneemt. Binnen is buiten, alles is jij en daarmee één. Dus wat je creëert ben je zelf. (Ik geef toe, dit gaat in sneltreinvaart. Maar probeer het gewoon en kijk wat er gebeurt. Hoe meer je het doet, hoe makkelijker of sneller de ervaring van alles is één telkens weer ontstaat.)
De hotseat
We werkten in deze retraite met een ‘hotseat’. Een stoel voorin, wij eromheen en de facilitator naast de hotseat. Daar, voor ons, werden moeilijke stukken in onszelf aangeraakt. Daar ontmoetten we onze pijn en ons verdriet. Er werd geschreeuwd en gehuild. Maar ook losgelaten: de opluchting en de slappe lach als we weer wat hadden doorgewerkt. En er werd gezongen, gitaar gespeeld, bewogen, gedanst. Het was er allemaal, daar in die hotseat, vooraan.
Wat omhoog kwam, kreeg ruimte en wat ruimte kreeg kon doorstromen. Zodat, datgene wat normaal in ons blijft hangen en ons het leven zuur maakt omdat we het geen aandacht geven, de vrijheid krijgt en ons niet langer remt of blokkeert. Waarbij, en dat moet gezegd, we niets lieten vertrekken zonder er wijsheid uit te halen! De wijsheid die ontstaat door het bewust door je heen laten gaan van al je lading. En toe te passen wat je daaruit leert.
De moedige vrouw
Een van de deelnemers, een moedige vrouw, viel een beetje buiten de groep. Zo iemand ‘hoort’ in iedere groep. Dat maakt immers dat de rest ‘erbinnen’ valt en voelt dat ‘ie erbij hoort. Zo ook hier. Keer op keer kwam ze terug in de ‘hotseat’. En waar ieder ander voortbouwde op de vorige ervaring en vol goede moed een ‘nieuw monster’ in de ogen keek, keerde zij telkens terug naar dezelfde pijn. Had ze het aangeraakt in zichzelf, doorgeploeterd en losgelaten, dan leek ze lichter, lachte weer en was dankbaar.
Tot de volgende sessie, waarin hetzelfde zich weer herhaalde en herhaalde, en herhaalde. Telkens wanneer zij opstond om naar voren te komen, ontstond er een soort spanning. Zo geconditioneerd waren we ondertussen al geraakt: oh jee, daar gaan we weer… (tja, spiritueel of niet, dat gebeurde nog steeds).
Het voelde alsof er nooit een einde aan zou komen. Aan haar shit. Die donkere gedachten, die pijn. Het leek alsof ze niet in staat was om licht aan het einde van de tunnel te zien of het zelfs niet wílde. Terwijl wij voelden daar juist naartoe te (willen) werken, naar dat licht. Maar ondanks dat, haar shit bleef ons net zo goed raken. Was het misschien stiekem ook onze shit?
We willen een oplossing!
Misschien herken je het. Veel mensen lopen hier tegenaan. Maar heb je weer een sessie gehad en denk je dé blokkade gevonden te hebben. Nee hoor, hup, daar zit je alweer in hetzelfde shitgevoel.
Het is wat het is. Het doet er niet zo toe waar het vandaan komt. In veel gevallen creëren we deze herhaling van donkerte met ons brein. Niet willens en wetens. Maar onbewust, omdat het ons houvast geeft. Het is het pad dat we kennen. Het gedachtepatroon dat zo vertrouwd is maar ons onbewust en onbedoeld gevangen houdt. Nieuwe gedachten denken, vraagt lef. Vrij denken is voor moedige mensen. En toch is dat wat nodig is om een ander gevoel op te roepen en jezelf en je leven met andere ogen waar te nemen. Heel simpel eigenlijk. Maar niet altijd heel makkelijk.
Mijn ervaring is: hoe groter je ‘wond’, hoe steviger je vasthoudt aan die oude vertrouwde gedachtepatronen. Omdat je het idee hebt dat ze je beschermen tegen de pijn. En het omgekeerde is waar. Ze creëren de pijn.
Genoeg is genoeg!
Tót het moment dat je diep van binnen wéét dat het genoeg is. Genoeg pijn, genoeg gevangenis, genoeg donkerte. Je voelt gewoon dat je uit je patroon kunt stappen. Je bent er klaar voor. Je hebt jezelf laten rijpen om in een nieuwe ervaring te stappen. En dan gaat dat bijna moeiteloos.
En of jij nou iemand bent die een pleister in een ruk van de wond trekt of hem heeeel voorzichtig, millimeter voor milimeter losmaakt, of waar je ook zit ergens daartussen, het maakt niet uit. Er staat geen norm voor het helen van onze wonden. De een doet het zus, de ander zo.
Telkens opnieuw in je pijn
De dame in de retraite was ontzettend moedig om telkens opnieuw haar pijn in te brengen. Dwars tegen de onuitgesproken normen in, die nog in vrijwel iedere groep aanwezig zijn. De normen die bijvoorbeeld zeggen dat je niet teveel ruimte mag innemen, dat je niet vervelend mag zijn door maar te blijven herhalen, dat je ‘moet’ laten zien dat je iets begrepen hebt en bent gegroeid.
Ze deed gewoon wat ze deed en schiep daarmee een ruimte voor iedereen om te beseffen dat we in de meeste gevallen herhaling van onze pijn nodig hebben, tot vervelens toe. Tot wanhoop van onszelf en de mensen om ons heen. Tót we van binnenuit de overstap maken naar onze vrijheid.
Vrijheid is iets dat we aan het leren zijn.
Ergens diep van binnen weten we dat we het kennen maar wat zijn we er vanaf gedreven. Wat zijn we het ontwend. Wat zijn we gedrild om er niet voluit in te springen, onze repeterende gedachten loslatend. Want wie zijn we in alle vrijheid? Wie ben jij, in ultieme vrijheid? Weet je jouw antwoord?
Laten we moedig doorgaan…
… met pleisters van onze wonden te trekken. Laten we loslaten en springen. Maar, wel in ons eigen tempo en op onze eigen manier. Voel wat klopt bij jou en jouw proces. Laat je coach, goeroe, leraar of dierbare vriend en familie maar van alles tegen je zeggen. Bedank hen en voel: wat klopt voor mij? Alles is goed. Adem in, adem uit. Voeten op de grond, billen op de stoel, rug tegen de rugleuning. Zoom uit, wees de waarnemer en ervaar dat er niets is buiten jou(w waarneming). Jij bent alles. Alles is één. En jouw proces is pure perfectie.
Liefs van Nynke
PS: Hoe ervaar jij je proces van loslaten en springen? Hoe trek jij pleisters van je wonden? Ik ben benieuwd naar je. Voel je vrij en welkom, om je proces te delen en te laten landen bij mijn liefdevolle luisterende oren en open hart. Ik geef je heldere reflectie waardoor we samen iets laten doorstromen wat nu door mag stromen en je weer meer vrijheid geeft.
Geef een reactie