Verlies, een van de diepste emoties die we kennen.
Verlies, van een geliefde, een kind, een broer of zus. Verlies van een ouder, je beste vriend. Verlies van dat hele persoonlijke dat zoveel waarde voor je had. Verlies van een dier, de trouwste, die er altijd voor je was. Verlies, het gaat zo diep. Het snijdt dwars door je hart in je ziel. En kerft daar een kloof die je daarna maar weer moet zien te overbruggen.
Waarom? Wat is dit voor bizar ‘spel’?
Wat maakt dat we dit willen ervaren vanuit het idee dat alles door ons wordt gecreëerd? Wat is er zo leerzaam aan deze ervaring, die zo diep gaat en zo’n wond kan maken? Wat is de essentie van deze emotie, om er doorheen te gaan? Wat brengt het? Wat heelt het? Wat voedt het?
Vragen over het leven zelf.
En wie geeft het antwoord? Wie heeft het antwoord? Al diegenen die er doorheen zijn gegaan. En aan ‘de andere kant’ zijn uitgekomen. Want aan de andere kant van de kloof ben je niet meer dezelfde. Je bent veranderd. Je bent dieper en tegelijk vlakker. Je straalt krachtiger en tegelijk fletser van kleur. Je bent rijker en vele illusies armer.
Het leven is verlies.
Verlies van uiteindelijk alles. Alles wat we hier op aarde ‘bezitten’. De volledige overgave van het ultieme loslaten, dat de dood heet. Of de transitie, naar onze volgende bestemming. Niets telt meer dat fysiek was. Niets heeft meer waarde op die verdere reis. Alleen dat wat in de ziel gekerfd staat, neem je mee. Dus ook het verlies, aan welke kant van de kloof je ook staat: verwerkt of onverwerkt. Het reist met je mee en maakt je intens volledig.
De zin van verlies.
De onzin van verlies. Als het niet was gebeurd, dan was hij, zij, het er nog… En dan? Dan zoekt de ziel altijd weer die uitweg om dieper te gaan, de kloof in. Nog meer te ervaren, onontgonnen gebied. Dat is de winst van verlies.
Verlies bijt ons,…
…verlies nekt ons, slaat ons, geselt ons, wekt ons, draait ons om onze eigen as. Tot we beseffen: we hebben nooit iets gehad. En zullen nooit iets hebben, anders dan dat alles en iedereen ons eigen is. En we komen tot rust. In het stralende intense flets-witte licht. Wanneer de reis is volbracht. In het weten dat die altijd verder gaat en nooit stopt. Wat stopt is het zoeken. Wat stopt is de pijn. Het licht wit alles en alles mag er zijn.
Verloren en weer thuis.
De reis van ons allemaal. We zijn op weg terug naar huis, verloren onderweg. En zo hoort het te zijn.
Veel liefs. En ik wens je heel veel sterkte met insluiten van jouw verlies. Nynke
PS: Je bent zoals altijd van harte welkom om met me in gesprek te gaan. Ook jouw verlies is welkom. In een gratis Losmaaksessie leg je in het midden van ons gesprek wat jij wilt en we gaan ons licht erop laten schijnen. In het licht verdwijnt schaduw. Niet alles, onmiddellijk, wellicht niet. Maar licht verlicht. Zo simpel is het. Als je dat fijn lijkt, mail me op info@soultouching.nu of meld je aan op www.soultouching.nu/gratis/losmaaksessie
Wat mooi geschreven over zo’n vreselijk lastig onderwerp.
Naar eigen ervaring is tijd het enige dat helpt bij verlies, zo cliché als dat klinkt.
En de happy memories vasthouden, en het delen van deze.
Waar het eerst zo’n pijn doet en je denk er nooit over te willen praten omdat het alleen nare gedachtes, verdriet en ‘wat als’ terugroept, wordt dit op den duur toch makkelijker tot je met prettige gedachtes kan terugkijken aan de tijd die je hebt gedeeld, maar het begin van praten is toch vaak het moeilijkst.
Warme groet,
Maarten
Haa Maarten, dank! Ja, tijd. En dan te beseffen dat die tijd eigenlijk niet als zodanig bestaat. Dus wat is het dan dat helpt? Wat bij mij opkomt is: ont-dekken, ont-wikkelen, expanderen, groeien… Dat is eigenlijk wat wij als tijd bestempelen. En het gebeurt allemaal op hetzelfde moment, tegelijker-tijd. Bijzonder he?
Wat me raakt in je reactie is: het delen. Ja, dat is je openen volgens mij. En in die opening kan alles weer doorstromen, zo helend.
Zo bijzonder vind ik ook mijn ontdekking dat je ziel al dat verlies al heeft ‘gepland’. Het is er al, wanneer je leven nog moet beginnen. Het verlies wordt in dat perspectief je onmisbare coach, je gids, je begeleider om, via het delen, je te openen voor iets in jou dat gezien en geleefd wil worden. Dank dank. Fijn dat je dit deelt. Heel blij mee. Lieve groet, Nynke