Gisteren heb ik mezelf een nieuwe belofte gedaan: vanaf vandaag ga ik iedere dag een blog schrijven. Niet persé om te publiceren maar om werkelijk te ervaren wie ik ben in het schrijven.
Ik ben niet nieuw in blogland. Het was voor mij de opstap naar het überhaupt durven schrijven. En, zeker in een aantal blogs, lukte dat geweldig goed. Al zeg ik het zelf. De woorden, de kern van het verhaal vloeiden gemakkelijk mijn toetsenbord uit. De energie, mijn emoties, alles klopte. Die teksten heb ik wel geredigeerd: eerst wegleggen, dan nog een paar keer terugpakken en een aantal zinnen nog net wat ‘gladder’ maken. De doorloop net even makkelijker laten verlopen. Tot het werkelijk af was. Een sensatie die ik in mijn lijf kon voelen: blijdschap, opwinding, een trilling in mijn hartstreek.
En opeens komt er niets meer. Dagen, weken, zelfs maanden wachten op dezelfde inspiratie, de aandrang om te gaan schrijven. En het blijft uit. Het enige dat ik waarneem in mezelf is het heilige moeten. Ik moet de buitenwereld laten weten dat ik er ben dus moet ik regelmatig, let wel: met een strakke planning, blogs posten. En die moeten dan ook nog tegemoet komen aan een potentiële klantengroep die ik bedien. Ik word er verdrietig van, angstig ook. Dit ben ik niet.
Inmiddels bijna vier maanden na mijn laatste blogbericht, typ ik een beetje radeloos ‘writers’ block’ in op Google. Een van de resultaten is de website van Kitty Killian en haar blogacademie. Wat me direct raakt bij het lezen van haar teksten, is haar zelfvertrouwen, de overtuigingskracht waarmee ze schrijft. Wauw, wat een power-vrouw! Die weet waar ze het over heeft en ze zegt dat RECHT IN JE GEZICHT!
Ik merk dat ik meteen in mijn patroon schiet: ik zet haar onmiddellijk op een voetstuk en reduceer mezelf tot een heel klein schrijf-mensje. Iemand die alles nog moet leren en eigenlijk niet meer verder kan (lees: verder mag) zonder de training bij Kitty te hebben gevolgd. Wat een uitwerking van de manier van schrijven van Kitty! Ze weet inderdaad waar ze het over heeft. Haar training werkt dus.
Ik kijk met verwondering verder op haar site: de opbouw van pagina’s met variërende lettergroottes die me iets toe lijken te roepen, schermafbeeldingen van discussies, uitspraken van haar klanten en twittervolgers, ze suggereren een life gesprek op haar site. Een groepsgesprek met allemaal mensen die ik niet ken maar die tegelijkertijd een community vormen waar ik op dat moment opeens wel deel van uitmaak. Heel bijzonder.
Ik scroll door. Rechts staat een heel aantal reacties van mensen die Kitty’s training Van Schrijftalent naar Blogpro hebben gevolgd. Een complete online training met intensieve begeleiding en uitgebreide after-sales. Kosten: 1.500,-. Wow, schrik ik. Tegelijk ervaar ik gedachten van urgentie bij mezelf: “Dit moet wel goed zijn. Als ik dit niet volg, mis ik de allerbeste training op schrijversgebied.” Ook dit werkt dus!
En dan die ene reactie waar ik blijf hangen. Jacob Jan Voerman schrijft: ‘’Ik heb Kitty’s cursus wel gedaan, maar ik pas hem niet toe. Doe mij maar het rauwe bloggen.’’ Ik klik door naar zijn blog: “Ik wil mij dus niet aanpassen aan jouw manier van denken, zodat mijn blogposts lekker weg lezen. Ik wil niet de logica van een goed opgebouwd argument. Ik wil die licht verontrustende verschuiving bij jou. Ik wil dat je iets begrijpt waarvan je nog niet wist dat je het niet begreep, en dan zonder dat je het ook echt begrijpt.”
Hee, dit is bijzonder. Ik ervaar bevrijding. Het ‘ik-moet-de-training-bij-Kitty-doen’ idee maakt plaats voor een sensatie terug-gekatapulteerd te worden naar mezelf. Dit is echter niet naar of beangstigend maar geeft kracht. Wat wil ik zelf en ‘mag’ ik dat doen?
Doorlezend op Jacob Jan’s blogsite, word ik meegenomen in zijn recente schrijfervaringen. Zijn besluit om, zelfs na het volgen van Kitty’s professionele training en bijbehorende piekende stat’s van lezersaantallen, terug te keren naar zijn gut. Dat wat zijn hart hem ingeeft. Hij wil rauw, onaangepast. Hij wil zichzelf helemaal laten zien en zich daarmee helemaal accepteren zoals hij is. En anderen mogen juist dát ervaren. Daarmee slecht hij de blokkades die hij wil slechten of te slechten heeft.
En daar zit ik dus. Maandag 11 maart 2013. 
Mijn besluit volgend om iedere dag te gaan bloggen en mezelf te gaan ervaren zoals het komt. Net als in de recente foto-sessie die ik heb laten maken door Ester van Berk. Mezelf achterelkaar terugzien op het scherm van mijn mac. Die vrouw die me daar telkens aankijkt, trekt me over mijn schroom heen: dit is dus wie ik ben en ik ben zo blij met haar.
Net als mijn beeld, hoop ik dat mijn tekst me in woorden terug zal geven: hé, dit ben jij. Welkom!
Dank Kitty, dank Jacob Jan, dank Esther! En… dank aan mezelf.
Geef een reactie